De laatste cursusweek, 21 geworden en Roel op bezoek!

De cursusdagen bestonden altijd uit twee delen: Unterricht van 9.00 uur tot 12.30 uur (natuurlijk wel met een pauze tussendoor) en Tutorium van 14.00 uur tot 15.30. Tijdens het Unterricht werd vooral grammatica besproken, op klassikale wijze, onder leiding van een ‘echte' docent. Tijdens het Tutorium werd vooral Duitse cultuur besproken, onder leiding van een student/tutor. Maandagmiddag stond ons Tutorium in het teken van Bebenhausen, een plaatsje met een middeleeuws klooster in de buurt van Tübingen. Bebenhausen is een onderdeel van de gemeente Tübingen, gelegen op enkele kilometers van het stadscentrum. Het ligt tussen de heuvels en doet een beetje surrealistisch aan, aangezien er maar 350 mensen wonen en het behoorlijk afgezonderd is van de rest van de bewoonde wereld. Het klooster van Bebenhausen heeft verschillende functies gehad: tot de Reformatie was het een cisterciënzerklooster, daarna is het door de protestanten als school gebruikt. Bovendien was het van de 16e tot de 19e eeuw een jachtslot van de Württembergische koningen en als klap op de vuurpeil zetelde het deelstaatsparlement van Württemberg-Hohenzollern na de Tweede Wereldoorlog in dit klooster. Er was dus al met al genoeg te zien, helaas was ik mijn camera weer eens vergeten...

Dinsdag was een normale cursusdag, met als afsluiting een ‘Tex-Mex-Party' bij Kasina, Kate en Justin. Kasina en Justin komen uit Texas en wilden daarom graag Mexicaans voor ons koken, vandaar dat ik dinsdagavond lekker kon smullen van Mexicaanse rijst en taco's. Daar zeg ik natuurlijk geen ‘nee' tegen! 's Avonds ging iedereen naar de Stammtisch, maar ik had besloten niet te gaan, want de volgende ochtend zou Roel om 6.15 uur op het station in Tübingen aankomen. Ik heb dus 's avonds nog even gestudeerd en heb toen een poging gedaan vroeg te gaan slapen.

Woensdag was het dan zover: Roel zou komen! Met veel moeite heb ik mezelf uit bed gegooid en met een suf hoofd ben ik met de bus naar het station gegaan. Aangezien Roel een andere trein had genomen, was hij iets eerder gearriveerd en stond hij dus al netjes te wachten voor de stationshal. Het wederzien was erg leuk! Ook al was mijn vertrek nog maar drie weken geleden, ik miste Roel toch al wel behoorlijk en stond bovendien te popelen om hem ‘mijn stad' en ‘mijn mensen' te laten zien. Helaas had ik nog wel gewoon cursus tot en met donderdag en bovendien op vrijdag de afsluitingstoets, dus ik moest helaas aan de studie. Tijdens mijn cursusdag heeft Roel de stad bekeken (hij heeft in zijn eentje in een middag al meer gezien dan ik in de afgelopen weken), in de stromende regen, dat wel. 's Middags zijn we ook nog even de stad in geweest en mocht ik alvast mijn extra verjaardagscadeautje uitpakken: een prachtig boek over de geschiedenis van Tübingen. 's Avonds hebben we inkopen gedaan bij de mega-supermarkt en ook met ons tweeën waren we belachelijk veel tijd kwijt. Na gezellig samen gegeten te hebben, stond de rest van de avond in het teken van de studie en het bakken van twee cakes voor mijn verjaardag.

Donderdag was het ‘big party': ik was jarig! Ik had wel gewoon cursus en heb Roel dus in bed laten liggen, maar het feest begon al toen ik de brievenbus openmaakte: kaartjes! Niets is leuker dan kaartjes krijgen op je verjaardag en ik vond het dan ook superleuk dat er zoveel mensen aan mij gedacht hebben op mijn verjaardag. Op de cursus werd het nog leuker, want in de pauze werd ik verrast met een Amerikaanse traditie. Kate en Kasina hadden een heerlijke chocotaart voor mij gebakken (onder het mom van: als je jarig bent, neem je toch je eigen taart niet mee?!) en samen met mijn cursusgenootjes heb ik deze taart en mijn twee cakes verorberd. 's Middags moest er wederom gestudeerd worden en ditmaal wilden we daarbij ook een nieuwe locatie verkennen: de UB van Tübingen. De Tübingse UB is groot en modern, luxe en grappig. De bieb heeft vijf verdiepingen, is erg licht en bovendien erg ruim. De ramen gaan automatisch open en dicht en als je een boek hebt opgezocht in de catalogus, kun je een prachtig briefje met alle gegevens uitprinten. Wat erg grappig is, is het transportsyteem voor boeken uit het magazijn. Toen wij door de gang liepen, zagen we ineens zo'n bakje boven ons hoofd langsgaan, op weg naar zijn bestemming. Na onze studiesessie zijn we uit eten geweest bij Restaurant ‘Neckarmüller', met een Schwäbische keuken. De Schwäbische keuken bestaat vooral uit grote stukken vlees en Spätzle (Duitse noedels) en bij Restaurant Neckarmüller wordt dit gecombineerd met eigengebrouwd bier, kortom: prima! De rest van de avond was rustig, want de volgende dag om 10 uur had ik mijn afsluitingstoets.

Vrijdag was dus de grote toetsdag. Ik had eerlijk gezegd voor het eens sinds jaren weer echte kriebels voor een toets, aangezien hier niet echt een herkansing voor bestond. Ik was snel klaar, maar ik kan nog weinig zeggen over het resultaat. Bovendien kan ik me beter sowieso nooit aan dat soort voorspelling wagen, toch Ellen? De cursus werd afgesloten met koffie, thee, cake en muffins. Roel mocht hier ook bij zijn en het was erg leuk dat hij nu kon zien met welke mensen ik de afgelopen drie weken had opgetrokken. Onze docente had voor iedereen een blaadje met een foto meegenomen, waarop de rest van de cursisten opmerkingen over deze persoon kon schrijven. 's Middags hebben Roel en ik nog een beetje door de stad geslenterd. 's Avonds was het Abschlussfest, wat erg gezellig was, maar ik voelde me niet zo lekker, dus erg laat hebben we het niet gemaakt.

Voor zaterdag hadden we plannen gemaakt: we wilden graag Kasteel Hohenzollern bezoeken in Hechingen. Toen ik wakker werd, voelde ik me al niet zo lekker, maar ik wilde de laatste dag met Roel niet verpesten door een beetje buikpijn. Vol goede moed hebben we dus de trein naar Hechingen gepakt, maar daar aangekomen konden we geen buslijn vinden die richting het kasteel zou gaan. De enige buschauffeur die we signaleerden, vertelde ons dat er alleen taxi's naar het kasteel ging. Dat kon toch niet? De grootste toeristische trekpleister van Hechingen en omgeving op zaterdag alleen met een taxi bereikbaar? Noodgedwongen zijn we dus maar Hechingen ingelopen, maar ook na enig rondvragen hadden we nog geen geschikte bus gevonden. Omdat ik me steeds minder goed ging voelen, was te voet naar het kasteel gaan ook geen optie. Helaas is Hechingen ook niet een van de meest sprankelende steden op deze wereld. De straten waren volledig uitgestorven (let wel: het was zaterdag, niet zondag!) en alles wat ook maar enigszins iets met toeristen te maken had, was gesloten. Na een rondje door spookstad Hechingen te hebben gemaakt, zijn we teruggegaan naar Tübingen en ben ik mijn bed ingedoken. Ik baalde als een stekker, maar mijn misselijkheid had plaatsgemaakt voor hoofdpijn, spierpijn en temperatuurverhoging. De laatste uren heeft Roel zich dus alleen moeten vermaken, enorm balen. Om 23.18 vertrok zijn trein vanaf het station en ditmaal was het afscheid voor een langere tijd, dus echt beter ging ik me daar ook niet door voelen.

Gelukkig gaat het vandaag alweer iets beter, maar ik voel me nog zeker niet optimaal. Ik kan me alleen geen griep permitteren (het heerst hier wel, want de cursusgroepen zijn ook al behoorlijk uitgedund in de afgelopen weken), want volgende week begint het echte studerende leven. Bovendien komen pap en mam me komend weekend opzoeken, dus dat is weer iets om naar toe te leven.

Tschüss!

Lotte

Extra foto's

En nog wat extra foto's zijn te vinden op mijn Facebook, te bereiken via de volgende externe links:

http://www.facebook.com/album.php?aid=2002590&l=8d504&id=1010497975

http://www.facebook.com/album.php?aid=2002591&l=5184e&id=1010497975

http://www.facebook.com/album.php?aid=2002592&l=ca48e&id=1010497975

http://www.facebook.com/album.php?aid=2002589&l=c44c1&id=1010497975

Verbindingen

Ik begin me hier elke dag meer thuis te voelen. Het integreren gaat vrij snel, het is dan ook geen Afrika of Azië, maar toch is Duitsland erg anders dan Nederland. Kleine supermarkten bijvoorbeeld, die bestaan hier niet. Althans, ik heb ze nog niet ontdekt. Mijn eerste boodschappenavontuur was bij de Marktkauf: twee verdiepingen, met een winkelwagentjesroltrap. Één keer, nooit weer. Ik heb twee uur lopen zoeken naar alles wat ik nodig was. Flessen drank koopt men niet ‘gewoon' in de supermarkt, maar in de Getränkemarkt. De meeste Duitsers slaan flessen cola in met kratten tegelijk en dat is ook vrij logisch, want het drinken is hier belachelijk goedkoop. Bovendien zit op elk ‘drankomhulsel' statiegeld,wat mooi in het groene gedachtegoed van de Duitsers past. Ik heb een foto bijgevoegd van de beschrijving van de ‘Mülltrennung' voor studenten. Al het afval wordt hier gescheiden, don't waste the waste!

Tübingen is binnen Duitsland ook nog weer een uitzondering. De samenleving is een beetje uit balans, omdat meer dan de helft van de inwoners van Tübingen op één of andere manier aan de universiteit is verbonden. Veel studenten, veel academici, weinig arbeiders bijvoorbeeld. Als je niets met de universiteit te maken wilt hebben, heb je hier eigenlijk niets te zoeken. De stad presenteert zichzelf ook als ‘Universitätsstad'. Verder is alles hier bio, nog meer bio dan in de rest van Duitsland. Bij ‘Bio' denk ik om eerlijk te zijn altijd meteen aan ‘duur', maar wellicht moet ik toch maar meegaan in deze trend.

Goed, om maar weer terug te komen op het woord van de week: verbindingen. Ik heb me nooit een echte Nederlander gevoeld, maar nu ik fulltime tussen de internationale studenten zit, komt mijn nationale gevoel toch zo nu en dan opborrelen. Wanneer dan? Vorig weekend met het EK zwemmen in Eindhoven, dat ik hier op Eurosport kon kijken, maakte mijn hart echt een sprongetje toen Marleen Velthuis in het Duits de hemel in werd geprezen. Maar zelfs als Doutzen Kroes weer haar reclame doet voor L'Oreal, of als de naam Erasmus weer eens valt, begin ik te glimmen van trots. Minder trots op Nederland was ik met de uitkomst van Fitna, maar weinig mensen hier lijken zich daarvoor te interesseren. Wat ik echt mis, is mijn fiets. Ik doe hier veel te voet (elke dag 35 minuten naar de Uni en weer terug), zo nu en dan gebruik ik de bus. Omdat ik zo gewend ben aan fietsen, ga ik dit weekend een fiets kopen denk ik. Zo'n studentenbarrel :)

Zoals ik eerder al zei, gaat het integreren ook vrij snel. Ik praat zo'n beetje de hele dag Duits (wat het extra moeilijk maakt om dit stuk grammaticaal juist te schrijven), ook met de Amerikanen. Als ik moe ben, gaat dat allemaal wat moeizamer en komen er soms rare Nederlandse uitdrukking tussendoor. Als ik op mijn laptop zit te typen, moet ik oppassen dat ik de Z en de Y niet omwissel, omdat ik al gewend ben aan het Duitse toetsenbord. Ik denk vaak in het Duits, vooral 's avonds in bed. Dat is wat minder fijn, want dan wil ik eigenlijk vooral slapen. Ik droom volgens mij nog niet in het Duits, maar dat duurt waarschijnlijk niet meer lang.

Met de cursus gaat het goed, al is het erg inspannend. Ik moet vaak een stapje meer zetten dan de rest van mijn cursusgroep, omdat ik geen verstand heb van grammatica. Alle grammaticale begrippen in het Duits klinken mij vreemd in de oren. Vandaar dat ik dit weekend heb ingepland voor de studie. Oefenen, oefenen, oefenen. Aan het einde van deze week heb ik de Abschlusstest, maar aangezien Roel woensdag komt, wil ik nu al zoveel mogelijk doen. Mijn cursusgroep wordt steeds hechter. Het is geweldig om te zien hoeveel nationaliteiten hier aanwezig zijn. In mijn groep alleen al zijn de VS, Finland, Zweden, Turkije, Australië, België, Italië, Rusland, Japan, Engeland, Hongarije en natuurlijk Nederland vertegenwoordigd. Er wordt dan ook veel gesproken over cultuurverschillen, erg interessant. Ik moet wel nog steeds vechten tegen het vooroordeel dat alle Nederlanders wiet roken. Als ik even geen zin heb in Duits, is daar altijd nog Laurence uit België. Zo nu en dan praten we Nederlands samen, maar we proberen zoveel mogelijk Duits te praten.

Op donderdagavond was een feestje georganiseerd voor mijn klas, door de Australiër die zich heeft weten aan te sluiten bij een Verbindung. Verbindungen zijn een soort van kleine studentenverenigingen, maar ze zijn moeilijk te vergelijken met Albertus of Vindicat. Eigenlijk zijn deze Verbindungen alleen voor mannen, met één of twee uitzonderingen.Tradities zijn veel belangrijker en waar Vindicat een flat aan de markt heeft, hebben Verbindungen hier hun eigen kasteeltjes op de berg. Het feest vond dan ook plaats in zo'n kasteeltje en ik heb mij na binnenkomst natuurlijk eerst goed laten rondleiden. Hoewel deze Verbindung op dit moment nog zo'n 280 levende Mitglieder had, waarvan nog maar 30 studerend, woonden in dit kasteel maar 7 mensen. De huur is buitengewoon laag, omdat een groot deel wordt gefinancierd door de alumni. De mannen hoeven zelf niet te koken (want ze hebben een kok) of schoon te maken (want ze hebben een schoonmaakster). Wij hebben de avond doorgebracht in de ‘kleine zaal', aan zo'n lange tafel en voorzien van bier uit de tap. Feesten worden gegeven in een veel grotere ruimte, compleet met vleugel. Het huis was ook indrukwekkend gedecoreerd, met oude foto's, vaandels en natuurlijk overal het wapen aan de muur. Iedereen heeft een eigen kamer, maar studeren gebeurt vaak in de huisbibliotheek. Hoewel ik niet echt fan ben van traditionele, protserige zaken als Verbindungen, zag dit er toch wel prachtig uit. Het meest verbazingwekkende was echter de oefenkelder. In Tübingen zijn nog ongeveer 12 vechtende Verbindungen. Als je echt lid wilt worden van zo'n Verbindung, moet je een lid van een andere vechtende Verbindung uitdagen tot een degengevecht. Dit is zeker niet zonder gevaar. Zo had mijn ‘rondleider' een litteken op zijn voorhoofd omdat hij zich niet goed had afgeweerd. Elke dag wordt er geoefend in de oefenkelder, met voor iedereen een helm en een degen. Ongelofelijk, toch?

Nou, om een lang verhaal kort te maken, ik vermaak me hier nog steeds erg goed. De tijd gaat snel, als ik bedenk dat ik hier in totaal maar 4,5 maand zit. Ik heb de eerste foto's ook online gezet. En dan nu aan de studie!

Liebe Grüße!

En de echte update!

Twee verhalen op één dag is misschien iets teveel van het goede, maar bij jullie is het ook koud dus dan hebben jullie iets om warm van te worden. Voor mij is het ook een goed tijdverdrijf. Ik heb net dit verhaal ook al getypt, maar mijn website wilde niet meewerken en nu mag ik lekker nog een keer. Als ik de z en de y heb omgedraaid, ligt het aan het toetsenbord...

Mijn paasweekend was een beetje eenzaam. Ik miste alles en iedereen en ook Ralf Poelman kon mij met zijn Groningen niet opvrolijken. Gelukkig was daar de televisie. Ik heb Liar Liar gekeken, met een Duits sprekende Jim Carrey, en ook de Duitse Southpark beviel mij wel: ‘Oh mein Gott, sie haben Kenny getötet'. Ook mijn ganggenootje Beate was gelukkig enkele dagen thuis, dus ik was nu ook weer niet zo alleen. Gelukkig begon gisteren dan toch mijn cursus.

De cursus die ik volg, heet eigenlijk Start/Erasmuskurs, maar er zijn ook erg veel Amerikanen en Aziaten die de cursus volgen. Ik kwam gisteren dus gelukkig tot de ontdekking dat ik hier niet de enige Austauschstudent ben, het stikt ervan. Amerikanen (in grote getale), Aziaten, Scandinaviers en ook andere Europeanen. Naast mij is er nog één andere Nederlandse die in Utrecht studeert en er zijn enkele Belgen, maar vreemd genoeg vinden Nederlanders Duitsland blijkbaar niet interessant genoeg. De cursus begon met een introductie en een toets met mondeling, die moest bepalen in welke groep we allemaal thuishoorden. De toets ging best goed, waardoor ik in de hoogste groep ben beland. Ik kwam vandaag helaas wel tot de conclusie dat mijn grammatica lang niet zo goed is als die van bijvoorbeeld de Amerikanen (die grammaticaal vrijwel perfect zijn, maar gewoon een beetje raar klinken). Ik hoorde de stem van mevrouw Elhorst wel in mijn achterhoofd, maar met de Konjunktiv ging ik toch lelijk onderuit. Ook de rest van de cursus doet mij veel aan de middelbare school denken: luistertoetsen, naamvallen oefenen etc. Niet altijd even makkelijk. Gelukkig bestaan de komende twee weken alleen maar uit intensieve lessen in het Duits, dus ik kan nog veel oefenen.

Via de cursus heb ik ook de eerste mede-Austauschstudenten leren kennen. In mijn flat wonen in ieder geval nog een Poolse (Justyna) en een Amerikaan (Ryan) en ook tijdens de cursus ben ik met wat mensen aan de praat geraakt. De rest van de dag heb ik doorgebracht met een Amerikaanse (Kasina uit Texas, maar met een hekel aan George Bush, die volgens haar ook echt niet in Texas geboren is) en een Vlaamse (Edith). Dit resulteerde in Duitse/Engelse/Nederlandse gesprekken, waarin we vooroordelen konden ontkrachten danwel bevestigen. Kasina heeft veel vooroordelen over de Amerikanen bevestigd (het is echt allemaal zoals in de film), Edith heeft veel vooroordelen ontkracht en kon eigenlijk niet zoveel daarover zeggen. Toen ik echter mijn zelfgesmeerde boterhammetje uit mijn tas haalde in de Mensa, was de gierigheid van de Nederlanders voor hen bevestigd. De Mensa is trouwensn ook erg Nederlander-proof: een goede maaltijd voor maar €2,55! 's Avonds was er een Stammtisch, waar alle internationale studenten samenkwamen. Ik heb daar de enige andere Nederlander in de curses leren kennen, een studente uit Utrecht. Vrijdag moeten we allemaal een typisch gerecht bereiden van thuis en dan gaan wij lekker samen gehaktballen draaien. Ik was helemaal totaal verrast toen ik een jongen uit Groningen zag, die ook geschiedenis studeert en hier blijkbaar ook een semester zit. Hij heet Bas en was vorig jaar voorzitter van Stuff. Een andere Vlaamse, Lorence, studeert ook moderne geschiedenis hier, dus dan kunnen we samen interessante historische discussies in het Nederlands voeren.

Vandaag hebben we ook een praktische rondleiding door de stad gehad. Minder praktisch is dat ik bijna alles alweer vergeten ben, maar het zag er in ieder geval prachtig uit. Tübingen is echt een klein Duits stadje, met gekleurde vakwerkhuisjes en een kleine Marktplatz (voor foto's moeten jullie nog even op Google zoeken, mijn foto's komen later). Het is dan wel een kleine stad, maar heeft toch bijna alles. Eigenlijk precies groot genoeg voor een half jaar studeren zonder fiets. Ik woon zelf in de Französische Viertel, een moderne buitenwijk (als in: lelijk) waar veel studenten wonen. De wijk heet zo omdat tijdens de oorlog hier de Franse soldaten zaten en mijn Studentenwohnheim is dan ook een voormalige kazerne (als in: het lelijkste gebouw in de hele wijk). Pas in de jaren '90 van de vorige eeuw zijn de laatste Fransen uit deze wijk vertrokken en nu wonen er vooral studenten.

Goed, dat was het eigenlijk wel. Het Duits spreken gaat dus aardig, ik voel me steeds meer thuis en heb leuke mensen leren kennen. Iedereen die nog zin heeft om te komen: jullie zijn allemaal welkom, het is hier erg gezellig. Nog even de praktische gegevens, mijn adres:

Lotte Meulman

Provenceweg 7/210

72072 Tübingen

Ik heb nog steeds mijn Nederlandse nummer, omdat ik vergeten was mijn telefoon te unlocken. Beetje dom dus, maar over drie weken kan ik mijn Duitse simkaart gebruiken. Ik heb ook een vaste telefoon in de gang, daarvan is het nummer : +497071795654. De kans is groot dat er een Duitssprekende ganggenoot opneemt, dus zorg dat je wat standaardzinnetjes Duits klaar hebt liggen :)

Een beetje verouderd, maar dan toch...

De reis en de eerste dag (en een stukje van de tweede)

Daar is hij dan toch: het allereerste echte verslag uit Tübingen. Ik zit nu in mijn kamertje. Als ik uit het raam kijk, zie ik vooral andere gebouwen, maar ook zon met zo nu en dan een sneeuwvlok. Als ik mijn kamer in kijk, zie ik de grootste kamer die ik ooit in mijn leven heb gehad. Ik heb de ruimte, maar alleen niet echt dingen om die ruimte op te vullen (naast de standaard inboedel), waardoor het ook ruim zal blijven. Jullie kunnen dus trots op me zijn: ik heb er (nog) geen rotzooitje van gemaakt.

Ik zit in een soort van studentenflat, in een soort van studentenbuurt. Mijn kamer bevindt zich op 2 hoog (dat was lachen met die koffers). Helaas heb ik nog geen internet, allereerst omdat ik de kabel nog moet kopen en ten tweede omdat ik mijn inlogcode pas krijg als ik ingeschreven ben. Ik hoop dus dat ik straks een ganggenoot tegen het lijf loop, wiens internetverbinding ik wellicht even mag gebruiken. Heb trouwens nog geen ganggenoot gezien, ben benieuwd. De gang ziet er vrij netjes uit. We hebben twee douches, twee WC's, twee koelkasten en een hele voorraad aan kookgerei, borden en bestek tot onze beschikking. De keuken is een soort van gemeenschappelijke ruimte, maar tot nu toe is er dus nog weinig gemeenschappelijk aan. Verder hangt er permanent een soort soepgeur in de gang, hetgeen niet vies is, maar wel een beetje raar.

Maar goed, de reis dus. Ik vertrok gisteravond om 21.39 van station Arnhem. Mijn ouders, Roel en Ellen kwamen me uitzwaaien en dat was natuurlijk janken geblazen. De doemgedachten van de afgelopen week spookten wederom door mijn hoofd, maar dan ik het kwadraat: waarom wilde ik dit ook alweer? Wanneer had ik bedacht dat dit leuk zou zijn? Volgens mij heb ik dit nooit een goed idee gevonden... Tot overmaat van ramp vergat ik bijna te zwaaien toen de trein wegreed, gelukkig attendeerden mijn coupégenoten mij op mijn vertrek.

Die coupégenoten hebben ervoor gezorgd dat ik toch niet helemaal in zelfmedelij kon vervallen, want de twee praatgrage dames hebben mij de nodige uren van informatie over hun levens voorzien. En ik over dat van mij. Ze snapten alleen één ding niet: waarom ik toch in Tübingen ging studeren als ik ook ergens anders heen had kunnen gaan (om maar met de mevrouw van de Bruna te spreken: Duitsland? Oh, geeft niks hoor...)? Mmm, heel bemoedigend, gelukkig was teruggaan geen optie.

In de trein heb ik geprobeerd te slapen, zoals dat hoort in een nachttrein, maar dat wilde niet bepaald lukken. Gelukkig was ik dus wakker toen de trein bijna een uur te vroeg arriveerde in Stuttgart, mijn voorlopige eindbestemming. In alle haast ben ik uitgestapt, om later tot de conclusie te komen dat de trein nog een uur op station Stuttgart zou blijven staan. Ik had mezelf inmiddels al begeven naar de altijd warme en gezellige stationshal van Stuttgart (lees: om 3.40 uur met je achterwerk op een stenen trapje, want ze doen daar niet aan stoeltjes). Mijn boek wist mij gelukkig in leven te houden tot de McDonalds openging om 5.00 uur. Daar heb ik een lekker ontbijtje naar binnen gewerkt (gewoon een croissantje en geen BigMac zoals ik de meeste mensen om mij heen heb zien doen) en de tijd zitten doden, totdat ik om 6.16 uur de trein naar Tübingen kon pakken.

Omdat ik op zo'n christelijke tijd arriveerde, zat ik om een uurtje of half 11 al op mijn kamertje, na eerst de hele stad doorgereisd te hebben om dingen te regelen. De stad ziet er overigens prachtig uit op het eerste gezicht, althans, de Altstadt. Het nieuwe gedeelte ziet er, zoals in de meeste (Duitse) steden, niet uit. Ik heb mijn koffers uitgepakt, mijn kamertje ingericht, een flinke douche genomen en een boodschappenlijstje gemaakt (over christelijk gesproken: op Goede Vrijdag zijn de winkels dus mooi dicht, vrome Duitsers). Ik kan eigenlijk maar tot één conclusie komen: wat zit er veel tijd in een dag als je zo vroeg opstaat! Ik moet slapen...

Mini-update na dag twee: heb prima geslapen, maar werd wel wakker met stijve spieren: een topmatras dus. Heb een ganggenootje ontmoet, ben haar naam alweer vergeten, maar ze was erg aardig. De rest van de gang is naar huis in verband met Ostern (Pasen) en zo is niet alleen mijn flat, maar ook de rest van de stad redelijk uitgestorven. Mijn ganggenootje vond dat ik aardig Duits sprak voor een Erasmusstudent aan het begin van het semester, ik hoop dat de mensen van mijn cursus dat ook vinden. Verder geen nieuws, ik begin een beetje te wennen. En de soepgeur op de gang is nog niet thuisgebracht.

Korte update

Dag lieve mensen!

Even een korte update. Ik heb nog geen internet, alleen maar dat van mijn ganggenootje, vandaar dat de updates op zich laten wachten. Bij deze wil ik even laten weten dat alles goed gaat hier. Morgen begint mijn cursus en dan ga ik de Erasmuswereld ontdekken. Als ik internet heb, komen de langere verhalen!

Ziek :(

Helaas heb ik van mijn drie afscheidsmomenten maar één moment mee kunnen pakken, typisch geval van slecht geregeld. Geveld door een keelprobleem kon ik donderdagavond nog net tot half 1 uithouden, al was het met koorts. Vrijdagavond was niet beter en vandaag gaat het gelukkig weer wat beter, maar ik wil geen risico's nemen... Helaas, geen avondje boerenstappen in Zaal Dijk dus. Want in een nachttrein zitten met koorts, dat is pas slecht geregeld.

Via deze weg wil ik in ieder geval nu al iedereen bedanken voor de prachtige cadeautjes / lieve smsjes / goede raad, nu weet ik dat het helemaal goed gaat komen! Een beetje koudwatervrees is niet erg (mn huisgenootjes kunnen het woord al niet meer horen), nu volle bak er tegenaan! Een extra steuntje in de rug bij het afscheid is in ieder geval al dat Roel vandaag alvast de verrassing verklapte dat hij met mijn verjaardag (10 april) naar Tübingen komt. En mijn ouders komen het weekend erna! Dus jeetje, waar maak ik me druk om?!

Treinkaartje geboekt!

Even een kleine update: de datum van vertrek is bekend... Op woensdag 19 maart vertrek ik om 21.39 uur met de nachttrein van Arnhem naar Stuttgart. Daar pak ik donderdagochtend (heel, heel vroeg) de trein naar Tübingen, om daar in alle vroegte op zoek te gaan naar een plek om warm te blijven totdat de Housing Office opengaat. Spannend!

Eerst is daar dan nog het afscheid. Voor alle Groningers bevind ik mij op donderdag 13 maart in 't Paard van Troje om een afscheidsbiertje te doen. Voor alle buddies van thuis drink ik mijn laatste Raaltese biertje op vrijdag 14 maart in De Gouverneur. Zaterdagavond neem ik echt waardig afscheid van het boerenleven met een avondje Zaal Dijk.

En voor iedereen die mij wil uitzwaaien: 19 maart, 21.36 uur, station Arnhem!