Ik begin me hier elke dag meer thuis te voelen. Het integreren gaat vrij snel, het is dan ook geen Afrika of Azië, maar toch is Duitsland erg anders dan Nederland. Kleine supermarkten bijvoorbeeld, die bestaan hier niet. Althans, ik heb ze nog niet ontdekt. Mijn eerste boodschappenavontuur was bij de Marktkauf: twee verdiepingen, met een winkelwagentjesroltrap. Één keer, nooit weer. Ik heb twee uur lopen zoeken naar alles wat ik nodig was. Flessen drank koopt men niet ‘gewoon' in de supermarkt, maar in de Getränkemarkt. De meeste Duitsers slaan flessen cola in met kratten tegelijk en dat is ook vrij logisch, want het drinken is hier belachelijk goedkoop. Bovendien zit op elk ‘drankomhulsel' statiegeld,wat mooi in het groene gedachtegoed van de Duitsers past. Ik heb een foto bijgevoegd van de beschrijving van de ‘Mülltrennung' voor studenten. Al het afval wordt hier gescheiden, don't waste the waste!

Tübingen is binnen Duitsland ook nog weer een uitzondering. De samenleving is een beetje uit balans, omdat meer dan de helft van de inwoners van Tübingen op één of andere manier aan de universiteit is verbonden. Veel studenten, veel academici, weinig arbeiders bijvoorbeeld. Als je niets met de universiteit te maken wilt hebben, heb je hier eigenlijk niets te zoeken. De stad presenteert zichzelf ook als ‘Universitätsstad'. Verder is alles hier bio, nog meer bio dan in de rest van Duitsland. Bij ‘Bio' denk ik om eerlijk te zijn altijd meteen aan ‘duur', maar wellicht moet ik toch maar meegaan in deze trend.

Goed, om maar weer terug te komen op het woord van de week: verbindingen. Ik heb me nooit een echte Nederlander gevoeld, maar nu ik fulltime tussen de internationale studenten zit, komt mijn nationale gevoel toch zo nu en dan opborrelen. Wanneer dan? Vorig weekend met het EK zwemmen in Eindhoven, dat ik hier op Eurosport kon kijken, maakte mijn hart echt een sprongetje toen Marleen Velthuis in het Duits de hemel in werd geprezen. Maar zelfs als Doutzen Kroes weer haar reclame doet voor L'Oreal, of als de naam Erasmus weer eens valt, begin ik te glimmen van trots. Minder trots op Nederland was ik met de uitkomst van Fitna, maar weinig mensen hier lijken zich daarvoor te interesseren. Wat ik echt mis, is mijn fiets. Ik doe hier veel te voet (elke dag 35 minuten naar de Uni en weer terug), zo nu en dan gebruik ik de bus. Omdat ik zo gewend ben aan fietsen, ga ik dit weekend een fiets kopen denk ik. Zo'n studentenbarrel :)

Zoals ik eerder al zei, gaat het integreren ook vrij snel. Ik praat zo'n beetje de hele dag Duits (wat het extra moeilijk maakt om dit stuk grammaticaal juist te schrijven), ook met de Amerikanen. Als ik moe ben, gaat dat allemaal wat moeizamer en komen er soms rare Nederlandse uitdrukking tussendoor. Als ik op mijn laptop zit te typen, moet ik oppassen dat ik de Z en de Y niet omwissel, omdat ik al gewend ben aan het Duitse toetsenbord. Ik denk vaak in het Duits, vooral 's avonds in bed. Dat is wat minder fijn, want dan wil ik eigenlijk vooral slapen. Ik droom volgens mij nog niet in het Duits, maar dat duurt waarschijnlijk niet meer lang.

Met de cursus gaat het goed, al is het erg inspannend. Ik moet vaak een stapje meer zetten dan de rest van mijn cursusgroep, omdat ik geen verstand heb van grammatica. Alle grammaticale begrippen in het Duits klinken mij vreemd in de oren. Vandaar dat ik dit weekend heb ingepland voor de studie. Oefenen, oefenen, oefenen. Aan het einde van deze week heb ik de Abschlusstest, maar aangezien Roel woensdag komt, wil ik nu al zoveel mogelijk doen. Mijn cursusgroep wordt steeds hechter. Het is geweldig om te zien hoeveel nationaliteiten hier aanwezig zijn. In mijn groep alleen al zijn de VS, Finland, Zweden, Turkije, Australië, België, Italië, Rusland, Japan, Engeland, Hongarije en natuurlijk Nederland vertegenwoordigd. Er wordt dan ook veel gesproken over cultuurverschillen, erg interessant. Ik moet wel nog steeds vechten tegen het vooroordeel dat alle Nederlanders wiet roken. Als ik even geen zin heb in Duits, is daar altijd nog Laurence uit België. Zo nu en dan praten we Nederlands samen, maar we proberen zoveel mogelijk Duits te praten.

Op donderdagavond was een feestje georganiseerd voor mijn klas, door de Australiër die zich heeft weten aan te sluiten bij een Verbindung. Verbindungen zijn een soort van kleine studentenverenigingen, maar ze zijn moeilijk te vergelijken met Albertus of Vindicat. Eigenlijk zijn deze Verbindungen alleen voor mannen, met één of twee uitzonderingen.Tradities zijn veel belangrijker en waar Vindicat een flat aan de markt heeft, hebben Verbindungen hier hun eigen kasteeltjes op de berg. Het feest vond dan ook plaats in zo'n kasteeltje en ik heb mij na binnenkomst natuurlijk eerst goed laten rondleiden. Hoewel deze Verbindung op dit moment nog zo'n 280 levende Mitglieder had, waarvan nog maar 30 studerend, woonden in dit kasteel maar 7 mensen. De huur is buitengewoon laag, omdat een groot deel wordt gefinancierd door de alumni. De mannen hoeven zelf niet te koken (want ze hebben een kok) of schoon te maken (want ze hebben een schoonmaakster). Wij hebben de avond doorgebracht in de ‘kleine zaal', aan zo'n lange tafel en voorzien van bier uit de tap. Feesten worden gegeven in een veel grotere ruimte, compleet met vleugel. Het huis was ook indrukwekkend gedecoreerd, met oude foto's, vaandels en natuurlijk overal het wapen aan de muur. Iedereen heeft een eigen kamer, maar studeren gebeurt vaak in de huisbibliotheek. Hoewel ik niet echt fan ben van traditionele, protserige zaken als Verbindungen, zag dit er toch wel prachtig uit. Het meest verbazingwekkende was echter de oefenkelder. In Tübingen zijn nog ongeveer 12 vechtende Verbindungen. Als je echt lid wilt worden van zo'n Verbindung, moet je een lid van een andere vechtende Verbindung uitdagen tot een degengevecht. Dit is zeker niet zonder gevaar. Zo had mijn ‘rondleider' een litteken op zijn voorhoofd omdat hij zich niet goed had afgeweerd. Elke dag wordt er geoefend in de oefenkelder, met voor iedereen een helm en een degen. Ongelofelijk, toch?

Nou, om een lang verhaal kort te maken, ik vermaak me hier nog steeds erg goed. De tijd gaat snel, als ik bedenk dat ik hier in totaal maar 4,5 maand zit. Ik heb de eerste foto's ook online gezet. En dan nu aan de studie!

Liebe Grüße!