Schade, schade, Deutschland ist fast vorbei! Zo hebben jullie deze voetbalyell vast nog niet gehoord. Helaas is dit voor mij wel het geval: het feest is bijna voorbij. Dit is één van mijn laatste blogberichten (zo niet de laatste), ik ben één van de laatste weken ingegaan. Al acht weken herinnerde ik Laurence eraan dat ons vertrek in zicht kwam (acht weken geleden waren we net over de helft), maar nu is het besef echt gekomen. Een paar weken geleden dacht ik nog: ‘Het is mooi geweest' (misschien wel omdat ik steeds meer moest studeren), maar nu wil ik niet meer naar huis. Nee, dat is ook niet helemaal waar. Het komt met vlagen. Soms wil ik naar huis, soms wil ik blijven. Ik besef maar al te goed, dat zoals het nu is, het nooit meer zal worden. Misschien keer ik nog eens terug in Tübingen, maar de mensen die er nu zijn, zijn er dan niet meer. De Erasmussfeer is er dan niet meer... Gelukkig wist ik dat van tevoren, misschien dat ik het daarom ook niet zo heel dramatisch vind om naar huis te gaan. Maar ik vind het wel heel jammer en ik denk ook niet dat de oogjes droog blijven bij het afscheid. Goed, zo ver is het nog niet. Ik zal nu eerst, met Ralf Poelman en zijn ‘Gras van het Noorderplantsoen' uit mijn boxen schallend, verslag doen van de laatste weken en proberen mezelf ervan te overtuigen dat het maar een beetje ‘schade' is dat ik weg moet.

De eerste keer dat ik er aan herinnerd werd dat het geen drama is om naar huis te gaan, was toen ik Ellen van het station in Tübingen ophaalde. Ellens bezoekweekend was eigenlijk een aantal weken eerder gepland, maar door studiedrukte ‘helemaal naar het einde' opgeschoven. Helemaal naar HET EINDE! Het besef sloeg in als een bom. Ik ben al aan het einde van mijn semester beland! Gelukkig deed het weekend met Ellen mij eraan herinneren dat er thuis ook weer vrienden zijn die op mij wachten (en natuurlijk een vriendje)... Vrijdagmiddag rond de klok van één haalde ik Ellen op van het station. We hebben elkaar zo'n beetje wekelijks gesproken, maar het was toch heel anders om elkaar weer te zien. Er moest flink bijgekletst worden en de rest van de dag hebben we dan ook niet veel meer gedaan dan boodschappen halen en eten koken. En heel veel kletsen natuurlijk. En een filmpje kijken. En eten, veel eten. En op tijd naar bed, want de volgende dag stond er heel wat op het programma.

Zaterdag moest dus een drukke dag worden. Om 10 uur zouden we met de Stocherkahn, gestocherd door Heinrich, een rondvaart over de Neckar maken. We zaten niet met z'n tweetjes in de boot: ook Laurence had vrienden op bezoek uit België, Elvira had haar tandempartner (Duitse die Nederlands wil leren) meegenomen en ook David was erbij. De dag begon een beetje bewolkt, maar al snel brak de zon door. Zo konden we in de zon genieten van de prachtige Neckaroevers en ondertussen ook nog een paar mooie kiekjes schieten van jonge eendjes en mooie uitzichten. Na een tochtje van twee uur (en tien stroopwafelfans rijker, want Ellen had op verzoek drie pakken meegenomen) gingen we weer aan land en werd de route richting het centrum ingezet. Het weer was er niet minder mooi op geworden, dus we hebben lekker in het zonnetje gezeten en flinke borden met Schwäbische specialiteiten (heel erg vet, dus theoretisch ook niet zo ‘schade' dat ik dat moet missen, maar helaas wel heel erg lekker) naar binnen gewerkt. Al gauw kwamen we tot de conclusie dat we gebruik moesten maken van het mooie weer: zondag moest er gezwommen gaan worden. Ellen had alleen geen badkleding meegenomen, maar gelukkig heeft ook Tübingen een H&M en was Ellen een uurtje later een bikini rijker (en maar een paar euro's armer). In de Stocherkahn waren plannen gesmeed voor een BBQ bij ons thuis, dus die stond 's avonds op het programma. Eerst hebben we onze stukken vlees (wel lekker, maar de bitterbal is lekkerder, dus alweer een Duits minpuntje) verorberd in het gezelschap van Jérôme, Derek, Elvira, Eleonor, David en Dhimiter. Net toen de BBQ zijn laatste kolen had verbrand, kwam Heinrich met wat vrienden voorbij. De gezellige avond werd nog bijna verpest door enkele hangjongeren, die onze BBQ-plek tot nieuwe hangplek had omgedoopt, maar die wist Heinrich weg te jagen door ze wijs te maken dat we een groep religieuze studenten Nederlands waren. Ik denk niet dat ze het geloofden, maar toch...

Zondag moest het gaan gebeuren: onze witte huidjes mochten de zon gaan zien. Ondanks het prachtige weer hier, was ook mijn huid nog spierwit. Op mijn schouders en nek na dan, want die had ik de dag ervoor verbrand bij het terras-zitten. Met de schouders uit de zon (en goed ingesmeerd) lag ik naast Ellen in haar nieuwe bikini en werd er nog meer bijgekletst. De gesprekken over vroeger, studie en andere onzin werden door Ellen meermaals onderbroken met de zinnen ‘Pfff, ik word ook nooit bruin' en ‘Ik ben pas tevreden, als ik dit ringetje van mijn bikini op mijn huid kan zien'. Verder hebben we muziekherinneringen opgehaald. Veel mensen weten dit niet van mij, maar vroeger kon ik de hele tekst van ‘Unleash the Beast' meeschreeuwen. En dat is hardcore... Ik weet het, het siert me misschien niet, maar ik kan uit mijn dak gaan op hardcore. Gelukkig geldt dat ook voor Ellen, dus liggend in de zon konden we samen tot de conclusie komen dat we de tekst nog kenden. Ach ja, ieder mens maakt fouten. Zo ook Ellen, want 's avonds was ze zo rood als een kreeft. Maar dat had wel één voordeel: het ringetje van haar bikini was héél duidelijk te zien...

De avond stond ook in het teken van rood, maar dan in combinatie met zwart en geel, oftewel: de Duitse vlag, oftewel: voetbal! In tegenstelling tot ons Oranje hadden de Duitsers het wel geschopt tot de finale van het EK. Voetbal is hier minstens net zo populair als in Nederland, maar pas sinds het WK van 2006 in Duitsland tonen de Duitsers ook weer met trots hun vlag. Nationalisme blijft een gevoelig punt hier. Aangezien we het feest volop wilden meemaken, begaven Ellen, Elvira en ik ons naar het Alte Schlachthof, waar de wedstrijd op groot scherm werd vertoond. Toen we het terrein opkwamen, werd duidelijk dat de Duitse supporter eigenlijk niet veel anders is als de Nederlanders, behalve dat zij niet in het Oranje gekleed zijn en dat wij meestal niet aan lange biertafels zitten. Maar bier, dat drinken we allebei. En slechte voetballiedjes, die hebben we ook allebei. Aangezien we een beetje laat waren (lees: anderhalf uur voor aanvang van de wedstrijd), moesten we helemaal vooraan plaatsnemen, maar dat was nog wel uit te houden als je twee propjes WC-papier in je oren stopte tegen het ongelofelijk luide commentaar dat uit de speakers schalde. Voor aanvang van de wedstrijd besloten we dat we voor Duitsland zouden zijn, want wat hadden we nu met Spanje? Dit gevoel werd al iets minder toen de toeschouwers begonnen te fluiten tijdens het Spaanse volkslied en toen de aftrap was genomen, kwam onze ware aard boven. Als eerste ontmaskerde ik mezelf, doordat ik op een gegeven moment schreeuwde: ‘En nu counteren Spanje, kom op, go go go!'. Ellen wierp mij nog een corrigerende blik toe, maar niet lang daarna begon ook zij te applaudisseren na een goede actie van de Spanjaarden. En ook Elvira kon haar anti-Duitse voetbalmentaliteit niet onderdrukken. Achteraf bleek dat maar goed ook, want aan het einde van de avond waren wij de enige die met een grijns op ons gezicht naar huis konden lopen. We probeerden deze nog te verbergen, maar het ging niet. Ellen kon het zelfs niet nalaten om zachtjes ‘Schade Deutschland, alles ist vorbei' te zingen. De in Tübingen aanwezige Spanjaarden kenden dit liedje niet, maar zij vierden hun eigen feestje. De Duitsers dropen teleurgesteld af en ik kon gelukkig concluderen dat Nederland toch nog steeds mijn thuisland was.

Maandag heb ik Ellen weer op de trein gezet (de eerste hadden we gemist, gelukkig had Ellen daar al rekening mee gehouden) en begon het studeren weer voor mij. Niet alleen gingen de colleges vrolijk verder en moest ik nog een essay schrijven voor mijn Hauptseminar, voor de week erna stond ook nog een presentatie op het programma. De meeste mensen weten wel dat presenteren niet mijn grootste hobby is. Presenteren in het Duits al helemaal niet, maar het moest toch gebeuren. Gelukkig was het onderwerp van mijn presentatie niet al te ingewikkeld: ik moest een boekbespreking houden over het boek ‘Eichmann in Jerusalem' van Hannah Arendt. Ik had de hele tekst maar gewoon uitgeschreven en Jérôme was zo lief geweest om het te corrigeren, dus het kon niet meer misgaan. Even dacht ik nog dat het wèl mis zou gaan toen bleek dat één van mijn medestudenten ook een presentatie over het Eichmann-proces zou houden, maar zij liet gelukkig enige steekjes vallen die ik weer mooi kon opvullen. Woensdag stonden mijn laatste hoorcollege en mijn laatste Hauptseminar op het programma, met daar tussenin nog een afsluitingstoets van mijn cursus. Ik had nog nooit echt gevoel gehad dat ik het jammer vond dat een vak was afgelopen, maar dat was ditmaal wel anders. Het betekende immers niet alleen het einde van een interessant vak, maar ook het naderende einde van het semester. De lange ‘tafelklop-sessie' aan het einde van de colleges deden echter blijken dat ik niet de enige was die het jammer vond dat de vakken waren afgelopen. De toets ging volgens mij wel aardig, maar daar kom ik woensdag achter als ik voor de laatste keer mijn taalcursus bezoek.

Morgen begint mijn laatste collegeweek en moet ik heel hard gaan werken aan de essays voor mijn cursus en Hauptseminar. In principe ligt de deadline op midden oktober (begin van het volgende semester), maar ik wil er zo snel mogelijk vanaf zijn. Hopelijk gaat dat lukken, want de komende twee weken staan natuurlijk ook in het teken van de afscheidsfeestjes. Mijn eigen afscheidsfeestje (dat ik geeft met Laurence, Korneel, Annalisa en Cristina) staat voor donderdag op het programma, maar misschien dat het weer roet in het eten gooit. We hadden namelijk gepland om te gaan grillen en als het gaat regenen (wat het de afgelopen dagen volop heeft gedaan, alweer een reden waarom het niet zo ‘schade' is dat ik naar huis ga), kunnen we die mensen nergens kwijt. Op 24 juli is het de bedoeling dat Roel hier aankomt. We gaan dan nog een paar dagen van Tübingen genieten en ik ga de laatste zaken afhandelen, zodat we op 29 juli samen de trein terug naar Nederland kunnen nemen. Als het goed is, zet ik op 29 juli ongeveer om 22.30 uur weer voet op Nederlandse bodem en dan is het avontuur voorbij. Ellen wist het gevoel dat ik hier de afgelopen maanden heb gehad (ondanks de soms hoge studiedruk) mooi te omschrijven: ‘Het is hier zo prachtig, ik heb het gevoel alsof ik op vakantie ben. En jij woont hier gewoon!'. Ja, ik woon hier gewoon. Nog iets meer dan twee weken, twee weken waarvan ik volop wil genieten. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik me ook wel weer verheug op het weerzien met iedereen, het weer kunnen rondfietsen op mijn barrel, het niet meer hoeven scheiden van mijn afval, het niet meer tegen heuvels op hoeven lopen, het kunnen eten van kaas met Grunningse mosterd op het terras van de Pintelier, het gras van het Noorderplantsoen enzovoorts... Denk ik... Oh, wat ‘schade' dat ik hier weg moet...

Bis bald (en nu echt)!

xxx Lotte