Vliegen, dat doen de weken hier... Ze vliegen voorbij. Het is inmiddels bijna drie weken dat ik verslag heb gedaan van het leven hier, dus inmiddels is er weer genoeg stof om over te schrijven.

Drie weken geleden was het meivakantie, een week die een mengeling moest worden tussen studie en vakantie vieren. Aangezien we een hele stapel teksten te lezen hadden gekregen voor ons Hauptseminar, begon de week met studeren. De zon trok echter elke student naar buiten en zo lag ik ook al snel met mijn rug in het gras en mijn teksten naast mijn hoofd. Woensdagavond was het weer volleyballen geblazen en de avond kreeg al snel een grappige wending, toen mijn medespelers erachter kwamen dat ik Nederlandse was. Elk moment werd aangegrepen om een bruggetje naar voetbal te slaan en met het EK op komst, was de rivaliteit al goed te voelen. Toch hebben Duitse supporters naar mijn mening meer respect voor de Nederlandse dan andersom. Na de volleybal hebben we met een klein groepje nog een paar biertjes gedronken aan de Neckar, waar ik erachter kwam dat de grootse Duitslandfan ‘Jan' bleek te heten. En hij was er ook wel degelijk van op de hoogte dat ‘Jan' een Nederlandse naam is...

Op donderdag had ik met Justyna en Yuka een uitstapje gepland naar Schloss Lichtenstein, een slot hier niet zo ver vandaan. We moesten eerst met de trein naar Reutlingen, wat ongeveer een half uurtje duurt, en daarna met de bus richting het Schloss. Toen we uitstapten onderaan de berg, stapte er nog een man uit, die ons wel de weg naar boven wilde wijzen. Via een slingerend bosweggetje (met redelijk steile afgronden) konden we de berg ‘beklimmen', wat in ieder geval mooie uitzichten opleverde. Toen we eindelijk bovenop de berg waren, begon het in de verte te donderen. Ik had mijn kamer die ochtend optimistisch in korte broek en T-shirt verlaten, dus ik werd niet echt blij van dit gedonder. Tijdens de rondleiding in het slot brak de hemel open en leken we in een slechte thriller te zijn belandt. Spannende verhalen van de gids onder begeleiding van bliksem en gehuil van kinderen... Toen we weer buiten kwamen, stroomde het water in riviertjes de berg af en sloeg de bliksem ons om de oren (zie het zeer korte filmpje ter impressie). Het leek ons geen optie om de glibberige paadjes weer terug te nemen (met die steile afgronden), dus we wilden in het restaurant wachten tot het weer ophield met regenen. Ook dat leek niet te gaan gebeuren, dus na een taartje te hebben verorberd, hadden we een behulpzame Duitse bereid gevonden ons met de auto naar de dichtstbijzijnde bushalte te brengen. Zo zijn we uiteindelijk weer veilig thuisgekomen. Het slot was overigens klein maar fijn, maar vanwege het slechte weer heb ik nauwelijks foto's kunnen maken...

Deze weken waren ook de laatste weken van mijn ganggenootje Beate. In de meivakantie had ze eindelijk haar Diplomarbeit afgerond en dat hebben we op vrijdag gevierd met twee flessen wijn en slechte muziek uit de jaren '90. Het was enorm gezellig, des te treuriger was het dat we op de dinsdag na de meivakantie voor de laatste keer samen konden eten. Aangezien Beate nu echt helemaal niets meer te doen had, had ze zich uitgeleefd in de keuken en verwende ze ons met haar Schwäbische kookkunsten. Zo konden we die avond genieten van heerlijke zelfgemaakte Spätzle met kaas en champignonroomsaus, salade en aardbeienkwark. Morgen is het echt Beates laatste dag hier en dan staat haar kamer weer leeg, dus ik ben benieuwd wie we kunnen verwelkomen. Trouwens, als ik het toch over eten heb, moet ik eigenlijk ook even melden dat ik in de wandelgangen heb gehoord dat er een Mensa-boycot gaat plaatsvinden. Omdat ik altijd wel in ben voor een opstootje, vind ik dat helemaal niet erg, maar ik kan me niet erg vinden in de argumenten die worden aangedragen. Zo vinden de Duitse studenten het eten te duur en de kwaliteit niet hoog genoeg. Te duur? Te duur? Dan hebben ze duidelijk nog niet in Groningen gestudeerd. En de kwaliteit te laag? Misschien, maar het is dan ook Mensa-eten, daar hoor je soms ziek van te worden. Zo hoorde ik van Kasina dat ze een excuusmail had ontvangen van haar universiteit in Denver, omdat de halve uni voedselvergiftiging had opgelopen van het Mensa-eten.

Om dat Mensa-eten er weer af te lopen, speel ik sinds kort naast volleybal ook nog voetbal. De WG-genoot van Laurence had een internationaal team verzameld en daarvoor werd ik via Laurence ook uitgenodigd, dus er ging gevoetbald worden! Bij het kiezen van de teams had ik eerlijk toegegeven dat ik niet echt getalenteerd ben en bovendien het beste ben in schoppen (niet schieten, maar schoppen), dus ik werd in de verdediging gezet. Door een combinatie van rennen en schoppen bleek ik een aardiger verdediger en ik kon de spits aardig bijhouden. In de loop van de wedstrijd ging ik van verdediger naar middenvelder naar spits en deed ik zelfs bijna een Van Basten (finale EK 1988, alleen die van mij haalde de goal niet... tja, ik verheug me duidelijk op het komende EK), waarop ik de Spanjaarden iets in het kader van ‘pas op voor de Chica' (maar dan in het Spaans) hoorde roepen. Helaas kwam er tijdens die wedstrijd geen doelpunt van mijn voet. En helaas deed de volgende dag ook alles pijn.

Voetballen in de zon, ijsjes eten in de zon, op de bus wachten hier in de zon: de Sahara-wolk had ook Tübingen bereikt. En aangezien Tübingen in een dal ligt, kun je er hier nog wel een aantal graadjes bij optellen. Gelukkig is het in mijn kazerne altijd koel in de zomer en warm in de winter, dit lelijke gebouw heeft dus ook nog voordelen. Het mooie weer viel ook samen met een Spaanse avond in restaurant Stern, waar ik met Justyna en een groepje grotendeels onbekenden heb genoten van tapas en sangria. Onder het groepje grotendeels onbekenden waren ook twee Spaanse dames, die hun kritische doch rechtvaardige oordeel over de tapas lieten gaan. En de tapas waren gewogen en te licht bevonden. De dames vonden de courgettes in bladerdeeg niet geslaagd, de paella was een beetje raar en het brood was al helemáál niet te eten. Als een echte Nederlandse vond ik het natuurlijk allemaal prima. Hoewel, een echte Nederlandse was ik die avond ook niet helemaal, want eindelijk was het dan zover: iemand dacht dat ik een Duitse was. Hoera, hoera, hoera! Begint mijn accent dan af te zwakken of had de betreffende dame gewoon teveel sangria gedronken? Het zal mij worst wezen, er mag ook wel iets in de plaats komen voor het feit dat mijn Nederlands langzaam achteruit gaat...

Tot slot nog een paar busavonturen. Aangezien ik hier geen fiets heb en eigenlijk te lui ben om elke dag anderhalf uur te lopen, reis ik hier veel met de bus. Reizen met de bus kan een avontuur zijn. Zo nam de buschauffeur toen Roel hier was gewoon een andere route en heb ik een keer per ongeluk de hele rit met mijn knie tegen het rolstoelknopje gezeten (met mijn Ipod in, zodat het ook de hele rit duurde voordat ik doorhad dat de chauffeur mij dat over de intercom duidelijk probeerde te maken). En tot slot mocht ik vorige week genieten van een wel erg inventieve buschauffeur. We stonden met de bus te wachten omdat de stroom met auto's niet ophield en de bus daarom de weg niet over kon steken. De chauffeur wachtte tien seconden, gooide daarna de deur open, sprong uit zijn bus en drukte op het knopje van het voetgangersstoplicht. Met effect: de stoplichten voor de auto's gingen op rood. Ben benieuwd hoeveel brieven deze chauffeur al naar het stadsbestuur heeft geschreven om een eigen stoplicht te krijgen.

Dat was mijn update weer voor deze keer. Ik wil iedereen bedanken voor de regelmatige post in mijn brievenbus (jullie kaartjes decoreren mijn kast) en ook voor de reacties op mijn website. Ik vind het erg leuk om te lezen hoe het met iedereen gaat. Per slot van rekening ben ik over iets meer dan twee maanden alweer terug en ik wil natuurlijk niet in een totaal vreemde wereld terugkomen ;)

Liebe Grüße!

Lotte