Voordat de oranjegekte helemaal uit Nederland is verdwenen, nog een snel verslagje van een oranje Basel. Ondertussen kijk ik met een schuin oog op de televisie, waar het gevecht tussen de Turken en de Duitsers vertoond wordt (een kleine burgeroorlog). Intussen is de verbinding met Basel al twee keer weggevallen, met geschreeuw in de buurt als gevolg. Zoals ik in mijn vorige post al aankondigde, ben ik afgelopen zaterdag naar Basel geweest om de oranjegekte te kunnen ervaren. Wat ik echter bij mijn vorige post nog niet wist, is dat ik op donderdag gebeld zou worden door de KNVB met de mededeling dat ik bij een internetprijsvraag in de prijzen was gevallen: twee kaartjes voor de kwartfinale! Ik kon mijn oren niet geloven, al helemaal omdat ik überhaupt nog nooit bij een voetbalwedstrijd geweest was. Aangezien thuis mijn enige voetbal-kijk-partner mijn vader is, was het tweede kaartje bedoeld voor m'n pa, die na enig twijfelen besloot toch maar de bus naar Basel te nemen. Ikzelf zou met de auto gaan, wat al geregeld was omdat we sowieso al naar Basel zouden gaan.

Zaterdagochtend om 10.00 uur stond de huurauto voor de deur. Het gezelschap waarmee ik naar Basel ging, bestond uit Heinrich (een Duitse Nederlandfan uit Oost-Friesland), Jonathan (een student Nederlands uit Wales), Elvira (natuurlijk, de andere Nederlandse hier) en Floor (een vriendin van Elvira uit Nederland). We hadden een route uitgestippeld, maar Elvira kwam met het geniale idee dat het misschien slim zou zijn als we langs de oostzijde van het Schwarzwald heen zouden rijden in plaats van langs de westzijde, om de kudde Nederlanders te ontwijken. Zo reden we over een rustige Autoweg naar Basel, genoten we ondertussen van het Schwarzwald en leek de weg behoorlijk vrij van file te zijn. Een kort telefoontje met papa in de bus deed echter uitwijzen dat er wel degelijk een flinke file stond voor de Zwitserse grens. Onderweg zagen we overal oranje dingen (auto's, vrachtwagens, reclamezuilen, afval) die weinig met het Nederlands Elftal te maken hadden, maar ons toch behoorlijk enthousiast konden maken. Uiteindelijk gingen we gewapend met een vignet de grens tegemoet...

Hoe dichter we bij de grens kwamen, hoe meer Nederlandse auto's we signaleerden. Bij de eerste auto werd nog ‘Héééé! Dat is een Nederlander!' geschreeuwd, maar al snel werd het duidelijk dat we in de Nederlandse stroom terecht waren gekomen. Ongeveer vijf kilometer voor de grens begon de echte file, maar het was wel een hele leuke file. Het was een graadje of dertig, maar we werden vermaakt door Hollandfans die om hun auto heen renden en leeuwenstaarten die uit kofferbakken hingen. Onze Duitse leenauto kon niet altijd op evenveel sympathie rekenen, maar gelukkig hadden we hem uitgedost met het 7-delige EK-auto-versier-set dat Floor had meegebracht. Zo kwamen we na een uurtje filerijden de grens over (zonder controle) en al snel hadden we een parkeerplaats gevonden, waarvandaan we de trein naar het centrum konden nemen: het feest kon beginnen.

Op het station werd al duidelijk hoeveel Nederlanders naar Basel waren gekomen: de stationshal werd gedomineerd door oranje. Zo nu en dan zagen we een plukje Russen, maar oranje vierde de boventoon. Dit werd nog eens extra benadrukt met doordat de Nederlanders allemaal ‘Basel is van ons, olé olé' zongen/schreeuwden, maar dat konden natuurlijk noch de Zwitsers noch de Russen verstaan. Op het station scheidden ook onze wegen: ik ging in mijn eentje op weg naar de Marktplatz om papa te treffen. Op de Marktplatz was de oranjegekte nog veel groter. Ik werd, na vier maanden nauwelijks een Nederlander te hebben gezien, ondergedompeld in een bad van oranje feestelijkheden. Gelukkig had ik duidelijke afspraken met papa gemaakt en al snel hadden we elkaar gevonden. Na kort bijgekletst te hebben, leek het ons verstandig om de kaartjes maar eens op te gaan halen. Met de kaartjes in mijn tas en een Bratwurst in papa's buik hebben we vervolgens de rust opgezocht aan de Rijn. Daar was echter weinig rust te vinden, want ook de Rijnoevers werden gedomineerd door Nederlanders.

Papa probeerde een dutje te doen (de reis was toch wel vermoeiend), ik babbelde ondertussen met verbaasde Zwitsers. Volgens de laatste berichten zouden er 150.000 Nederlanders in Basel zijn en daar hadden de inwoners van Basel niet echt op gerekend. Deze 150.000 maakten ook aardig wat lawaai en de rijnoever was niet bepaald gemaakt van kussentjes, dus nadat papa zijn ogen een kwartiertje gesloten had, besloten we terug te gaan richting centrum. (Ondertussen breken de Duitsers de boel hier af omdat ze in de finale zitten.) Daar belandden we per ongeluk in de Oranjemars: met 40.000 Nederlanders op weg naar het stadion. We trokken aardig wat bekijks: zowel van oude omaatjes op balkonnetjes als van agenten op bruggen. Onderweg werd nog een minuut stilte gehouden voor Khalid Boularouz, wat afgesloten werd met een ‘You never walk alone' in koor. Dat was een bijzonder moment om mee te maken. En verder werden natuurlijk ‘Kampioenûh olé olé', ‘Hup Holland Hup!' en ‘Guus kan naar huus' ten gehore gebracht. Vlak voor het stadion moesten we het gros van de fans achter ons laten, want wij konden naar binnen!

Omdat we behoorlijk vroeg waren, konden we het stadion nog op ons ‘dooie gemak' bekijken. Onze stoeltjes bevonden zich in de onderste ring, achter het doel. Perfecte plaatsen dus, we konden het veld erg goed overzien. De microfoon werd opgewarmd door de stadionspeakers en er werden enkele ‘schreeuwspelletjes' gespeeld met het publiek. Langzaam liep het stadion vol, het overgrote deel van de fans in oranje. Voor ons namen drie generaties Holland-fans plaats: opa, zoon en kleinzoon, opa gewapend met levensgrote leeuw en een oranje helm (met worteltjes en een klomp daaraan bevestigd) en kleinzoon gewapend met een kleine leeuw (in hemd, dat wel). Een uur voor aanvang van de wedstrijd vond nog een wedstrijd plaats tussen Zwitserland en Duitsland, echter voor gehandicapte voetballers. Ook dit was mooi om te zien, vooral omdat de spelers onvoorstelbaar snel waren. En half uur van tevoren kwamen dan eindelijk ‘onze jongens' het veld op, onder luid gejuich van de fans. Bij het warmlopen werd duidelijk wie zouden gaan spelen en vooral ook wie niet, want van de blessure van Robben hadden wij niets meegekregen.

Over de wedstrijd zelf kan ik weinig zeggen. De fans waren in het begin bijzonder enthousiast, ondanks de enorme hitte in het stadion. Er werd gezongen, geapplaudisseerd, gejuicht en getoeterd (ook voor ons had papa twee toeters meegenomen, waarmee menig concert werd gegeven). Al snel werd echter duidelijk dat ‘onze jongens' niet zo goed speelden als we hadden verwacht. Het ‘Kampioenûh, olé olé' verstomde en werd vervangen door ‘Hup Holland Hup', want dat extra steuntje in de rug konden ze wel gebruiken. Ik hoef hier geen beschrijving van de wedstrijd te geven (voor niemand interessant), maar toen het tegendoelpunt viel, was de verslagenheid groot. Veel supporters leken te beseffen dat een doelpunt er voor ons misschien niet meer in zou zitten, vooral omdat de spelers telkens één stapje te laat waren. De teleurstelling leek al bijna van de spelers af te stralen, terwijl het eindsignaal nog niet had geklonken. Gelukkig leek het tij te keren met het doelpunt van Van Nistelrooy. De ontlading was groot. Ik vloog mijn vader en mijn andere buurman in de armen en het ‘Kampioenûh, olé olé' werd weer ingezet: we hadden er een verlenging uitgesleept! De hoop was groot, maar ebde na tien minuten verlenging alweer weg. Om mij heen werd het ‘Wij willen voetbal zien' ingezet, de fans hadden er geen zin meer in. De 2-1 kwam dan ook niet als een verrassing en deze pijnlijke constatering werd nog een keer extra bevestigd met de 3-1: we hadden het niet waargemaakt, Nederland lag eruit. Huilende mannen, huilende vrouwen, huilende kinderen: de onverwachte titelfavoriet was er wederom in de kwartfinale uitgeknikkerd.

Ik baalde er natuurlijk als een stekker van: kon ik eindelijk bij een wedstrijd zijn, verliezen we! Ook voor papa was het geen feest, hij kon weer acht uur terug reizen tussen de teleurgestelde en bezopen studenten. Gelukkig hoefde hij niet zelf te rijden en ook ik wist dat ik zondagochtend wel weer in mijn bed zou liggen. Dat was niet het geval voor de meeste andere afgereisde fans, die de nacht nog moesten doorbrengen op de camping, tussen nog veel meer teleurgestelde fans. Het was duidelijk dat niemand dit had verwacht, iedereen had gerekend op een megafeest in Basel. Zelfs de Zwitsers leken het jammer te vinden dat de Nederlanders weer terug naar huis gingen. De Russen brachten nog wat positieve energie, maar de meeste Nederlanders baalden als een stekker en konden geen Rus meer zien. Ook wij namen snel de trein terug naar onze parkeerplaats, want hoe eerder we in bed zouden liggen, hoe beter. En zo ging de karavaan weer terug...

Bij Heinrich, die de heenweg ook had gereden, vielen de ogen na een uurtje bijna dicht. Na kort overleg bleek, dat ik de enige was die kon rijden (voor Elvira waren de Duitse wegen te slecht verlicht). In eerste instantie was ik daar om enkele redenen niet zo blij mee: ten eerste was het een automaat, ten tweede hadden we geen route, ten derde geen goede kaart en ten vierde was mijn ervaring met huurauto's niet bijzonder positief. Er zat echter niet veel anders op. Gelukkig studeert Elvira geografie en kon ze met behulp van ons routenet-kaartje (met de verkeerde route dus) een soort van route uitstippelen. Hoe we precies naar huis gereden zijn, weten we allebei niet. We hebben enkele afslagen gemist en als Stuttgart bijvoorbeeld niet op de borden stond, zijn we eenvoudig rechtdoor gereden. Op een gegeven moment belandden we in de Schwäbische Alb, waar ik drie vosjes voor de auto kreeg (en natuurlijk vol op de rem ging, de achterbank was weer wakker) en natuurlijk het leven heb gered. Twee uur later (en honderd kilometer extra afgelegd, bleek later) bereikten we dan toch Tübingen. We reden de stad binnen, ik remde af, ondertussen keken we op de borden en het ongelofelijke gebeurde: ik werd geflitst! Ik had mijn automaatje nog niet helemaal onder controle en had de rem niet hard genoeg ingetrapt. Zonde natuurlijk, maar gelukkig zijn de snelheidsboetes hier niet zo hoog...

Om half vijf lag ik moe en voldaan (van de reis), maar ook zwaar teleurgesteld in mijn bed. Als kers op de slagroom slingerde Moeder Natuur nog wat bliksem Tübingen in, waardoor ik de slaap niet kon vatten. Van studeren kwam het zondag weinig, waardoor ik maandag mijn colleges moest overslaan (ik moest immers dinsdagochtend mijn essay weer inleveren). Uiteindelijk heb ik mijn essay dinsdagochtend van 7.00 tot 9.00 geschreven en raad eens? Ik heb voor het eerst vijf uit vijf punten gekregen! Is de wedstrijd toch nog ergens goed voor geweest... En ja, het was natuurlijk ook een bijzondere ervaring, die ik voor geen goud had willen missen.

Nu is het tijd om te gaan slapen en te luisteren naar toeterende Duitse auto's... Misschien valt er zondag toch nog een klein feestje voor mij te vieren, al zal ik nooit echt Duitsland-fan kunnen worden.

Gute Nacht!

Liebe Grüße,

Lotte