In Groningen zit iedereen aan de tentamens en loopt het semester bijna ten einde. Voor mij loopt het semester nog wat langer door, maar ook hier zijn er nog maar vijf collegeweken te gaan. Ik kan wel weer in clichés verzanden van vliegende tijd, maar het is nu eenmaal zo, de tijd gaat sneller dan ik ooit had kunnen dromen.

Natuurlijk stonden de afgelopen weken in het teken van studeren. De stapels tekst voor mijn Hauptseminar worden steeds dikker, de artikelen steeds ingewikkelder, maar gelukkig worden de onderwerpen ook steeds leuker. Bikkelen dus. Mijn theatercursus begint langzaam vorm te krijgen in de zin van dat we allemaal rollen hebben gekregen. Ik heb mezelf de rol van Medea toegewezen (kan me nog herinneren van de lessen KCV op de middelbare school dat dat zo'n schreeuwende heks was, dus dat leek me wel een keer grappig). Anderen hadden rollen uit andere beroemde toneelstukken, ik noem een Romeo en een Lady Macbeth, en uiteindelijk zou daar dan een improvisatie uit moeten komen rollen. Helaas leek dit principe de laatste keer niet helemaal te werken en daarom hebben we allemaal de opdracht mee naar huis gekregen om een nationale held of mythisch figuur uit onze eigen cultuur te vinden. Suggesties zijn welkom, ik voel mezelf namelijk niet echt een Willem van Oranje of Vrouw Antje.

Over helden gesproken, er werd natuurlijk ook nog gevoetbald. In Tübingen zijn ze te weinig in Nederland geïnteresseerd om een Hollandse kroeg te hebben, dus samen met Elvira (de andere Nederlandse) en Laurence (de Belgische, die alleen voor Italië is omdat haar vader Italiaan is) ging ik op zoek naar een andere locatie. Al gauw kwam het idee naar boven om de wedstrijd Nederland-Italië te gaan bekijken in café Little Italy, tussen de Italianen. Eerlijk gezegd hadden Elvira en ik het op handen zijnde verlies al een beetje ingecalculeerd, dus een avondje feesten met Italianen leek zonder risico. Uiteindelijk was Elvira's zusje ook nog hier en wisten we drie Amerikanen en één Duitser te regelen die voor Nederland waren, waardoor het Oranjelegioen niet uit twee mensen bestond, maar toch al gauw zeven. Kortom, het beloofde in ieder geval een mooie avond te worden...

Natuurlijk begonnen we de wedstrijd met luid gejuich, maar natuurlijk kwamen de Italianen daar ruim bovenuit. De eerste tien minuten hadden zowel het Italiaanse elftal als de Italiaanse supporters de overhand leek het, maar toen keerde het tij. Nederland begon te voetballen, de Italianen kregen het benauwd en werden steeds stiller. Bij de eerste goal gingen we helemaal uit ons dak en bij de tweede nog meer. Boze blikken werden ons toegeworpen, maar dat kon ons niet deren. In de rust blokkeerde een Italiaan onze weg naar binnen, maar ook dat kon ons niet deren. We leken onverslaanbaar! Toen uiteindelijk de 3-0 viel, werd het toch ietwat pijnlijk. De Italianen keken vol ongeloof naar het scherm en toen één van de Duitsers ons ook nog eens vertelde dat de kroeg waarin we stonden, in het bezit van de maffia was, besloten we dat het beter zou zijn om na het fluitsignaal meteen weg te gaan. Zo gezegd, zo gedaan, de overwinning moest ergens anders gevierd worden. Rond 2.00 uur liepen we weer langs Little Italy, waar het volledig uitgestorven was natuurlijk. Alleen de sportieve Italianen waren overgebleven, die hun sportieve felicitaties combineerden met een flinke dosis geslijm. En er was ook nog een Nederlander, een professor in de Geologie die tijdens zijn zesjarige verblijf in Tübingen nog nooit andere een Nederlander had gezien. Drie meisjes in oranje, dat moesten wel Nederlanders zijn. Deze professor gaf het goede voorbeeld, want samen met zijn Duitse studenten en uitwisselingsstudenten bouwde hij een mooi feestje naar aanleiding van de Nederlandse overwinning.

Nederland-Frankrijk hebben we in een Ierse pub bekeken (helaas, er waren geen Franse kroegen), waar we ineens nog meer Nederlanders troffen. Roel had een Welpie opgestuurd uit Nederland, die stond te pronken op tafel. Welpie bood steun in bange tijden, want deze wedstrijd was toch wel iets spannender. Gelukkig deed ditmaal de uitslag ook de Franse fans verbleken. Het was bijna pijnlijk dat de plotselinge hoop van de Fransen (na de goal van Henry) bruut werd vernietigd door de goal van Robben, maar wat een prachtwedstrijd! En we zijn eerste in de poule, wat een droom! Want dat betekent dat we spelen in Basel en dat is hier praktisch om de hoek. Dus als het goed is, ga ik zaterdag naar Basel... Hup holland hup! Zelfs de Duitsers zijn lyrisch over ‘onze' prestaties, maar dat is misschien ook wel omdat ze dan weer een weekje langer kunnen genieten van Frau Sylvie van der Vaart. Deze wereldberoemde spelersvrouw (althans, in Duitsland) doet namelijk op de site van de Duitse krant Das Bild verslag van haar bezigheden rond de wedstrijd (manicuren, shopsessies, ook als spelersvrouw moet je er goed uitzien). De Duitsers zijn minder lyrisch over hun eigen prestaties, maar ze geloven er in ieder geval allemaal heilig in dat ze de groepsfase overleven. Ik hoop natuurlijk op een finale tussen Nederland en Duitsland!

Zaterdag was de dag van de festiviteiten. Overdag vond het jaarlijkse Stocherkahnrennen plaats. De Stocherkahn (soort van gondel) is typisch voor het aangezicht van Tübingen en vervoert normaal toeristen, maar één keer per jaar maken deze bootjes onderdeel uit van een spectaculaire race op de Neckar. Teams van allerlei aard doen mee: oude professoren, Verbindungen, professionele teams, dronken studenten en jongeren. Verliezen wil niemand, want als straf moet elke verliezer een halve liter levertraan in één keer opdrinken. Op aanraden van een aantal Tübingse studenten hadden wij een plekje bemachtigd bij de Neckarbrug. De bootjes moeten een acht maken rondom de pijler van deze brug, wat grote opstoppingen en spectaculaire gevechten zou gaan veroorzaken, precies voor onze neus. Om 13.00 uur maakten de versierde boten hun eerste rondje voor de jury, die de prijs voor de beste kostuums ook nog mocht toekennen. Verschillende thema's passeerden de revue: van de Neckar Emirates tot de Dalai Lama en van piraten tot Zwitsers. Om 14.00 uur ging het festijn echt los. De boten moesten zo snel mogelijk een rondje rondom het Neckareiland varen en daarbij dus nog als extra moeilijkheid een rondje om de pijler van de brug. Voor onze neus (en onze camera's) barstte het gevecht los. Boten kwamen niet meer voor- of achteruit, kiepten om of knalden tegen de muur. Ik moet jullie hier verwijzen naar het filmpje (uploaden lukt nog niet, ik doe mijn best) en de foto's, want ook hier zegt een filmpje/foto meer dan duizend woorden. Het levertraan drinken hebben we helaas net gemist...

Zaterdagavond vond het huisfeest van Provenceweg 7 (mijn woning) en Provenceweg 9 plaats. Ook wij hadden onze WG ter beschikking gesteld, de rest was geregeld door het Tutorium. Ze hadden ons alleen medegedeeld dat onze gang een dansvloer moest worden en dat we deze dus zoveel mogelijk leeg moesten ruimen. Rond een uurtje of 20.00 werd het duidelijk dat er een hele reggaeband in onze gang zou komen. Tijdens de soundcheck bleek de akoestiek van een zodanig niveau, dat je beter buiten kon staan. Dit leek de gemiddelde bezoeker echter weinig uit te maken, dus al gauw stond onze WG vol met ‘jammin' people'... De mensen die er niet meer bij pasten, konden uitwijken naar de verdieping boven ons (lounge) en de verdieping onder ons (bar), of naar Provenceweg 9, dat precies dezelfde indeling had. Slapen was er niet bij met een band voor mijn deur, dus samen met mijn ganggenootjes heb ik een beetje gedanst en de boel in de gaten gehouden. Aan het einde van de avond zagen we een groepje onze keuken binnensneaken en omdat we toch wel graag wilden weten wat daar ging gebeuren, zijn we erachteraan gesneakt. Wat bleek? Het groepje had onze goedgevulde kastjes en koelkasten gevonden en stond lekker te smikkelen van een broodje (Dereks broodje) met ham (Dereks ham). Ze probeerden zich er nog vanaf te maken met een ‘sorry, ik wist niet dat die ham van jou was', maar toen was het toch echt mooi geweest. Gelukkig hield de muziek (de band was intussen vervangen door een DJ) er rond 3.30 uur mee op en een uurtje later kon ik richting mijn nestje. Dat je met schoenen en al aan de vloer bleef plakken, maakte niet uit, want het Tutorium had zelfs een poetsgroep geregeld. En slapen is wat ik nu ook ga doen, want ik heb nog wat slaap in te halen en morgen moet er weer gestudeerd worden.

Liebe Grüße!

Lotte