Bovenstaande titel vat de aflopen week vrij goed samen. Op maandag begon mijn laatste cursusweek, waaraan ik goed voorbereid kon beginnen door mijn studieweekend. Gelukkig heeft het vorig weekend niets anders gedaan dan regenen, in tegenstelling tot het weekend daarvoor, en kon ik dus ongestoord studeren. Kortom, met mijn hoofd vol onregelmatige werkwoorden en Konjunktiv-vormen begon ik aan de laatste week die mij moest voorbereiden op de toets.

De cursusdagen bestonden altijd uit twee delen: Unterricht van 9.00 uur tot 12.30 uur (natuurlijk wel met een pauze tussendoor) en Tutorium van 14.00 uur tot 15.30. Tijdens het Unterricht werd vooral grammatica besproken, op klassikale wijze, onder leiding van een ‘echte' docent. Tijdens het Tutorium werd vooral Duitse cultuur besproken, onder leiding van een student/tutor. Maandagmiddag stond ons Tutorium in het teken van Bebenhausen, een plaatsje met een middeleeuws klooster in de buurt van Tübingen. Bebenhausen is een onderdeel van de gemeente Tübingen, gelegen op enkele kilometers van het stadscentrum. Het ligt tussen de heuvels en doet een beetje surrealistisch aan, aangezien er maar 350 mensen wonen en het behoorlijk afgezonderd is van de rest van de bewoonde wereld. Het klooster van Bebenhausen heeft verschillende functies gehad: tot de Reformatie was het een cisterciënzerklooster, daarna is het door de protestanten als school gebruikt. Bovendien was het van de 16e tot de 19e eeuw een jachtslot van de Württembergische koningen en als klap op de vuurpeil zetelde het deelstaatsparlement van Württemberg-Hohenzollern na de Tweede Wereldoorlog in dit klooster. Er was dus al met al genoeg te zien, helaas was ik mijn camera weer eens vergeten...

Dinsdag was een normale cursusdag, met als afsluiting een ‘Tex-Mex-Party' bij Kasina, Kate en Justin. Kasina en Justin komen uit Texas en wilden daarom graag Mexicaans voor ons koken, vandaar dat ik dinsdagavond lekker kon smullen van Mexicaanse rijst en taco's. Daar zeg ik natuurlijk geen ‘nee' tegen! 's Avonds ging iedereen naar de Stammtisch, maar ik had besloten niet te gaan, want de volgende ochtend zou Roel om 6.15 uur op het station in Tübingen aankomen. Ik heb dus 's avonds nog even gestudeerd en heb toen een poging gedaan vroeg te gaan slapen.

Woensdag was het dan zover: Roel zou komen! Met veel moeite heb ik mezelf uit bed gegooid en met een suf hoofd ben ik met de bus naar het station gegaan. Aangezien Roel een andere trein had genomen, was hij iets eerder gearriveerd en stond hij dus al netjes te wachten voor de stationshal. Het wederzien was erg leuk! Ook al was mijn vertrek nog maar drie weken geleden, ik miste Roel toch al wel behoorlijk en stond bovendien te popelen om hem ‘mijn stad' en ‘mijn mensen' te laten zien. Helaas had ik nog wel gewoon cursus tot en met donderdag en bovendien op vrijdag de afsluitingstoets, dus ik moest helaas aan de studie. Tijdens mijn cursusdag heeft Roel de stad bekeken (hij heeft in zijn eentje in een middag al meer gezien dan ik in de afgelopen weken), in de stromende regen, dat wel. 's Middags zijn we ook nog even de stad in geweest en mocht ik alvast mijn extra verjaardagscadeautje uitpakken: een prachtig boek over de geschiedenis van Tübingen. 's Avonds hebben we inkopen gedaan bij de mega-supermarkt en ook met ons tweeën waren we belachelijk veel tijd kwijt. Na gezellig samen gegeten te hebben, stond de rest van de avond in het teken van de studie en het bakken van twee cakes voor mijn verjaardag.

Donderdag was het ‘big party': ik was jarig! Ik had wel gewoon cursus en heb Roel dus in bed laten liggen, maar het feest begon al toen ik de brievenbus openmaakte: kaartjes! Niets is leuker dan kaartjes krijgen op je verjaardag en ik vond het dan ook superleuk dat er zoveel mensen aan mij gedacht hebben op mijn verjaardag. Op de cursus werd het nog leuker, want in de pauze werd ik verrast met een Amerikaanse traditie. Kate en Kasina hadden een heerlijke chocotaart voor mij gebakken (onder het mom van: als je jarig bent, neem je toch je eigen taart niet mee?!) en samen met mijn cursusgenootjes heb ik deze taart en mijn twee cakes verorberd. 's Middags moest er wederom gestudeerd worden en ditmaal wilden we daarbij ook een nieuwe locatie verkennen: de UB van Tübingen. De Tübingse UB is groot en modern, luxe en grappig. De bieb heeft vijf verdiepingen, is erg licht en bovendien erg ruim. De ramen gaan automatisch open en dicht en als je een boek hebt opgezocht in de catalogus, kun je een prachtig briefje met alle gegevens uitprinten. Wat erg grappig is, is het transportsyteem voor boeken uit het magazijn. Toen wij door de gang liepen, zagen we ineens zo'n bakje boven ons hoofd langsgaan, op weg naar zijn bestemming. Na onze studiesessie zijn we uit eten geweest bij Restaurant ‘Neckarmüller', met een Schwäbische keuken. De Schwäbische keuken bestaat vooral uit grote stukken vlees en Spätzle (Duitse noedels) en bij Restaurant Neckarmüller wordt dit gecombineerd met eigengebrouwd bier, kortom: prima! De rest van de avond was rustig, want de volgende dag om 10 uur had ik mijn afsluitingstoets.

Vrijdag was dus de grote toetsdag. Ik had eerlijk gezegd voor het eens sinds jaren weer echte kriebels voor een toets, aangezien hier niet echt een herkansing voor bestond. Ik was snel klaar, maar ik kan nog weinig zeggen over het resultaat. Bovendien kan ik me beter sowieso nooit aan dat soort voorspelling wagen, toch Ellen? De cursus werd afgesloten met koffie, thee, cake en muffins. Roel mocht hier ook bij zijn en het was erg leuk dat hij nu kon zien met welke mensen ik de afgelopen drie weken had opgetrokken. Onze docente had voor iedereen een blaadje met een foto meegenomen, waarop de rest van de cursisten opmerkingen over deze persoon kon schrijven. 's Middags hebben Roel en ik nog een beetje door de stad geslenterd. 's Avonds was het Abschlussfest, wat erg gezellig was, maar ik voelde me niet zo lekker, dus erg laat hebben we het niet gemaakt.

Voor zaterdag hadden we plannen gemaakt: we wilden graag Kasteel Hohenzollern bezoeken in Hechingen. Toen ik wakker werd, voelde ik me al niet zo lekker, maar ik wilde de laatste dag met Roel niet verpesten door een beetje buikpijn. Vol goede moed hebben we dus de trein naar Hechingen gepakt, maar daar aangekomen konden we geen buslijn vinden die richting het kasteel zou gaan. De enige buschauffeur die we signaleerden, vertelde ons dat er alleen taxi's naar het kasteel ging. Dat kon toch niet? De grootste toeristische trekpleister van Hechingen en omgeving op zaterdag alleen met een taxi bereikbaar? Noodgedwongen zijn we dus maar Hechingen ingelopen, maar ook na enig rondvragen hadden we nog geen geschikte bus gevonden. Omdat ik me steeds minder goed ging voelen, was te voet naar het kasteel gaan ook geen optie. Helaas is Hechingen ook niet een van de meest sprankelende steden op deze wereld. De straten waren volledig uitgestorven (let wel: het was zaterdag, niet zondag!) en alles wat ook maar enigszins iets met toeristen te maken had, was gesloten. Na een rondje door spookstad Hechingen te hebben gemaakt, zijn we teruggegaan naar Tübingen en ben ik mijn bed ingedoken. Ik baalde als een stekker, maar mijn misselijkheid had plaatsgemaakt voor hoofdpijn, spierpijn en temperatuurverhoging. De laatste uren heeft Roel zich dus alleen moeten vermaken, enorm balen. Om 23.18 vertrok zijn trein vanaf het station en ditmaal was het afscheid voor een langere tijd, dus echt beter ging ik me daar ook niet door voelen.

Gelukkig gaat het vandaag alweer iets beter, maar ik voel me nog zeker niet optimaal. Ik kan me alleen geen griep permitteren (het heerst hier wel, want de cursusgroepen zijn ook al behoorlijk uitgedund in de afgelopen weken), want volgende week begint het echte studerende leven. Bovendien komen pap en mam me komend weekend opzoeken, dus dat is weer iets om naar toe te leven.

Tschüss!

Lotte