De reis en de eerste dag (en een stukje van de tweede)

Daar is hij dan toch: het allereerste echte verslag uit Tübingen. Ik zit nu in mijn kamertje. Als ik uit het raam kijk, zie ik vooral andere gebouwen, maar ook zon met zo nu en dan een sneeuwvlok. Als ik mijn kamer in kijk, zie ik de grootste kamer die ik ooit in mijn leven heb gehad. Ik heb de ruimte, maar alleen niet echt dingen om die ruimte op te vullen (naast de standaard inboedel), waardoor het ook ruim zal blijven. Jullie kunnen dus trots op me zijn: ik heb er (nog) geen rotzooitje van gemaakt.

Ik zit in een soort van studentenflat, in een soort van studentenbuurt. Mijn kamer bevindt zich op 2 hoog (dat was lachen met die koffers). Helaas heb ik nog geen internet, allereerst omdat ik de kabel nog moet kopen en ten tweede omdat ik mijn inlogcode pas krijg als ik ingeschreven ben. Ik hoop dus dat ik straks een ganggenoot tegen het lijf loop, wiens internetverbinding ik wellicht even mag gebruiken. Heb trouwens nog geen ganggenoot gezien, ben benieuwd. De gang ziet er vrij netjes uit. We hebben twee douches, twee WC's, twee koelkasten en een hele voorraad aan kookgerei, borden en bestek tot onze beschikking. De keuken is een soort van gemeenschappelijke ruimte, maar tot nu toe is er dus nog weinig gemeenschappelijk aan. Verder hangt er permanent een soort soepgeur in de gang, hetgeen niet vies is, maar wel een beetje raar.

Maar goed, de reis dus. Ik vertrok gisteravond om 21.39 van station Arnhem. Mijn ouders, Roel en Ellen kwamen me uitzwaaien en dat was natuurlijk janken geblazen. De doemgedachten van de afgelopen week spookten wederom door mijn hoofd, maar dan ik het kwadraat: waarom wilde ik dit ook alweer? Wanneer had ik bedacht dat dit leuk zou zijn? Volgens mij heb ik dit nooit een goed idee gevonden... Tot overmaat van ramp vergat ik bijna te zwaaien toen de trein wegreed, gelukkig attendeerden mijn coupégenoten mij op mijn vertrek.

Die coupégenoten hebben ervoor gezorgd dat ik toch niet helemaal in zelfmedelij kon vervallen, want de twee praatgrage dames hebben mij de nodige uren van informatie over hun levens voorzien. En ik over dat van mij. Ze snapten alleen één ding niet: waarom ik toch in Tübingen ging studeren als ik ook ergens anders heen had kunnen gaan (om maar met de mevrouw van de Bruna te spreken: Duitsland? Oh, geeft niks hoor...)? Mmm, heel bemoedigend, gelukkig was teruggaan geen optie.

In de trein heb ik geprobeerd te slapen, zoals dat hoort in een nachttrein, maar dat wilde niet bepaald lukken. Gelukkig was ik dus wakker toen de trein bijna een uur te vroeg arriveerde in Stuttgart, mijn voorlopige eindbestemming. In alle haast ben ik uitgestapt, om later tot de conclusie te komen dat de trein nog een uur op station Stuttgart zou blijven staan. Ik had mezelf inmiddels al begeven naar de altijd warme en gezellige stationshal van Stuttgart (lees: om 3.40 uur met je achterwerk op een stenen trapje, want ze doen daar niet aan stoeltjes). Mijn boek wist mij gelukkig in leven te houden tot de McDonalds openging om 5.00 uur. Daar heb ik een lekker ontbijtje naar binnen gewerkt (gewoon een croissantje en geen BigMac zoals ik de meeste mensen om mij heen heb zien doen) en de tijd zitten doden, totdat ik om 6.16 uur de trein naar Tübingen kon pakken.

Omdat ik op zo'n christelijke tijd arriveerde, zat ik om een uurtje of half 11 al op mijn kamertje, na eerst de hele stad doorgereisd te hebben om dingen te regelen. De stad ziet er overigens prachtig uit op het eerste gezicht, althans, de Altstadt. Het nieuwe gedeelte ziet er, zoals in de meeste (Duitse) steden, niet uit. Ik heb mijn koffers uitgepakt, mijn kamertje ingericht, een flinke douche genomen en een boodschappenlijstje gemaakt (over christelijk gesproken: op Goede Vrijdag zijn de winkels dus mooi dicht, vrome Duitsers). Ik kan eigenlijk maar tot één conclusie komen: wat zit er veel tijd in een dag als je zo vroeg opstaat! Ik moet slapen...

Mini-update na dag twee: heb prima geslapen, maar werd wel wakker met stijve spieren: een topmatras dus. Heb een ganggenootje ontmoet, ben haar naam alweer vergeten, maar ze was erg aardig. De rest van de gang is naar huis in verband met Ostern (Pasen) en zo is niet alleen mijn flat, maar ook de rest van de stad redelijk uitgestorven. Mijn ganggenootje vond dat ik aardig Duits sprak voor een Erasmusstudent aan het begin van het semester, ik hoop dat de mensen van mijn cursus dat ook vinden. Verder geen nieuws, ik begin een beetje te wennen. En de soepgeur op de gang is nog niet thuisgebracht.