Mijn vorige post was net voor het weekend dat mijn ouders zouden komen en intussen is er weer genoeg gebeurd, om een lekker lang en saai verhaal te kunnen schrijven. Vorig weekend waren mijn ouders dus op bezoek in Tübingen. Na acht uur reizen en een uur gezocht te hebben naar mijn adres, hadden ze mijn kazerne dan toch gevonden en kon het festijn beginnen! Pap en mam waren behoorlijk vermoeid van de reis, dus zaterdagavond hebben we lekker thuis gekookt. Het was natuurlijk niet zomaar een maaltijd, nee, op het menu stonden lekkere Duitse Knödel met Bratwurst en broccoli. Zo waren ze meteen ingewijd in het Duitse leven en perfect voorbereid op de stadswandeling van zondag. Het weer was zondag gelukkig heerlijk, dus bij een graadje of 20 hebben we lekker in het park gelegen en door de stad gewandeld. Voor mijn ouders was het vooral leuk om te zien, waar ik al mijn vrije tijd aan besteed (dat weet ik zelfs soms niet eens). Ik moest ze vanzelfsprekend ook het academiegebouw laten zien en omdat ik het gebouw zelf niet erg mooi vind (zie foto), had ik ze al voorbereid. Mijn ouders waren het echter niet met mij eens en volgens mijn vader ben ik zelfs verwend, als het om mooie gebouwen gaat. Ach ja, misschien wel, als je het academiegebouw met het gemiddelde gebouw in Lemelerveld vergelijkt, is het natuurlijk oogverblindend mooi.

Op maandagochtend heb ik mijn ouders weer uitgezwaaid en dat ging wederom gepaard met wat traantjes, omdat ik nu eenmaal niet zo goed in afscheid nemen ben. Ik had namelijk wel bijzonder veel zin in de rest van de week: de colleges gingen echt beginnen! Het college van de week ervoor had ik maar van mijn lijst geschrapt in verband met gebrek aan plek voor mij. Daarvoor in de plaats heb ik een andere Übung uitgekozen: Aufarbeitung des Holocausts? Laurence (de Belgische) en ik zijn hier de enige uitwisselingsstudenten en de prof is bijzonder vriendelijk voor ons. Voor ons is het prachtig om vanuit een ander perspectief te kunnen kijken naar de manier waarop Duitsers met hun geschiedenis omgaan. Gisteren vlogen de vonken er bij dit vak vooral vanaf toen het boek van Daniel Goldhagen (Hitler's willing executioners) werd besproken. Enkele studenten voelden zich klaarblijkelijk behoorlijk aangesproken door de beschuldigingen van Goldhagen en dat zorgde voor verhitte discussies, waarin de prof de advocaat van de duivel speelde. Verder volg ik op maandag een internationale Theatercursus voor uitwisselingsstudenten, die eigenlijk is bedoeld om de Duitse taal te leren. De docente kwam gisteren tot de conclusie dat ik vast niet was gekomen om de taal te leren en dat klopt ook wel een beetje, ik wilde gewoon weer eens toneelspelen. Tot nu toe zijn we voornamelijk bezig geweest met onze uitstraling en lichaamstaal en waarschijnlijk gaan we in de zomer een stuk opvoeren.

Woensdag is dit semester mijn hardcore-collegedag met drie inspannende vakken. In de ochtend heb ik een hoorcollege over de Europese geschiedenis van 1970 tot nu, erg interessant maar niet altijd even makkelijk te volgen. Gelukkig volg ik ook dit vak samen met Laurence en als we dan weer eens een grap hebben gemist, kunnen we in ieder geval om elkaar lachen. Omdat je je hier niet hoeft in te schrijven voor hoorcolleges, zat de zaal bomvol en zaten er zelfs studenten op de vensterbanken van de tamelijk hoge ramen. 's Middags heb ik dan de taalcursus ‘Lesen und Schreiben im Studium', een pittige taalcursus waar het academische taalgebruik aan bod komt. Van 16.00 uur tot 18.00 uur vindt de klapper van de week plaats: het Hauptseminar ‘Geschichte und Ideologie der völkischen Bewegung'. Dit Hauptseminar weerlegt voor mij meteen de bewering dat studeren in het buitenland een makkie is. Hard werken en doorbijten, dat moet je bij dit vak! Elke week zo'n 60-80 pagina's aan moeilijke Duitse teksten lezen over de völkische Bewegung, waarvan sommige stukken in het oud-Duitse schrift. Vervolgens moeten we elke week een essay schrijven waarin we de teksten samenvatten en met elkaar in verband brengen. De professor was zo vriendelijk om het buitenlandse studenten toe te staan hun essay in het Duits of Engels te schrijven. Zover ik heb kunnen zien, zitten er vijf uitwisselingsstudenten bij het vak waarvan drie Nederlandssprekend (Laurence, Bas uit Groningen en ik) en even later zei de professor zelfs: ‘Als je het helemaal niet meer weet, schrijf de zin dan maar in het Nederlands. Maak maar gewoon een mengeling tussen Duits, Engels en Nederlands.' Uiteindelijk heb ik mijn hele weekend dan ook besteed aan het lezen van de teksten van de eerste week en het schrijven van mijn essay in, jawel, het Duits. Ik moet het toch proberen en de professor mailde terug dat ‘ik snel vorderingen zou maken'. Ik weet niet of dat positief of negatief is, we zullen het morgen zien als ik mijn eerste cijfer kan incasseren.

Omdat Laurence en ik allebei eigenlijk alleen het huiswerk voor ons Hauptseminar op het programma hadden staan voor het weekend, besloten we ons tegen onszelf in bescherming te nemen en een moment van ontspanning in te lassen. Op zaterdagavond zijn we samen met Laurences Duitse Tutorin en twee Startcursus-groepgenoten naar de film ‘Tödliche Entscheidung' geweest, oftewel ‘Before the devil knows you are dead'. De film was eigenlijk behoorlijk slecht en de Duitse nasynchronisatie nog slechter, maar het was gezellig. Nadien hebben we onze meegebrachte wijn nog in het park genuttigd, want het was nog steeds redelijk lekker weer. Over het weer gesproken: het is de afgelopen week echt heerlijk weer geweest hier! Een beetje wisselvallig nog, maar de lente doet hier echt zijn naam eer aan, dus dat is ook goed voor de ontspanning. De mensa heeft een heerlijk terras hier, dus Bertha, eat your heart out! Ik heb gehoord dat het weer in Nederland ook best aardig is, dus ik hoop maar dat dat ook tijdens Koninginnedag zo is. Verschillende medestudenten van mij (geen enkele Nederlander) reizen vandaag of morgen af naar Nederland om dit mooie feest mee te maken. Voor mij is er volgend jaar weer een kans, maar als ik het Museumplein-programma hoor met de Van Dobben Bitterballen, krijg ik stiekem toch wel de kriebels.

Gelukkig heb ik hier ook nog wat te vieren. In de nacht van 30 april op 1 mei vieren de Duitsers ‘Walpurgisnacht', een nacht vol magie die ons moet beschermen tegen de duivel (volgens Wikipedia, ik moet het nog gaan beleven). Bovendien vieren de Duitsers op 1 mei het Meifeest (hoera, het is lente!) en de Dag van de Arbeid. Er zit echter wel een smet op de Dag van de Arbeid hier in Duitsland, want in 1933 legde Hitler wettelijk vast dat 1 mei een nationale feestdag moest zijn en daardoor kon hij op die dag een grote groep vakbondsleiders oppakken. Ik heb gehoord dat de rechts-nationalistische NPD deze dag nog steeds gebruikt om te kunnen protesteren en dit zorgt vaak voor heftige confrontaties met antifascistische demonstranten. Ik heb een spandoek zien hangen met de aankondiging dat op 1 mei een demonstratie plaatsvindt op het marktplein, dus ik ben benieuwd waartegen of waarvoor gedemonstreerd wordt. Ik zit hier in ieder geval weer lekker midden in de geschiedenis!

Liebe Grüsse!

Oja, ik was het al bijna vergeten, ik heb eindelijk een Duits nummer! In principe gebruik ik mijn Nederlandse nummer niet meer, dus gebruik vanaf nu mijn Duitse nummer: +491783660689