Tja, dan zit je er alweer een maand en schijnt het leven van alledag te moeten beginnen. Deze week was het dan eindelijk zover: het begin van het semester! Voor mij zouden slechts twee colleges beginnen, de rest gaat pas volgende week van start. Gelukkig was ik weer aardig aangesterkt (bedankt voor de gerustsstelling Pol, ik begon me al zorgen te maken over mijn eigen immuunsysteem), helaas had de kortstondige koorts gezorgd voor een iets minder kortstondige koortslipaanval.

Eén van de koortslip-achtigen had zijn weg gevonden naar mijn oog en dat voelde bijzonder onprettig. Ik had dit al wel eerder gehad, maar zo dicht bij mijn oog nog niet en daarom besloot ik dinsdagochtend dat het beter was om even langs de huisarts te gaan. Na een kort verzekerings-belrondje leek het verantwoord om de reis naar de huisarts te wagen, gelukkig zat hij in dit geval om de hoek. Was ik inmiddels gewend geraakt aan de bureaucratie in Duitsland, ditmaal viel de papierenmangel reuze mee. Ik moest enkele formuliertjes invullen en mijn European Health Insurance Card had het gewenste effect: het woord ‘verzekering' is niet één keer gevallen. Ik moest wel een formulier ondertekenen waarin ik moest beloven dat ik niet speciaal naar Duitsland was gekomen voor de behandeling (nee, alles behalve dat), maar dat was het dan ook.

De huisarts deed erg goed zijn best om mijn achternaam goed uit te spreken, maar ondanks het feit dat de naam eigenlijk uit het Duits komt, leek het nu meer op het Duitse woord voor ‘vuilnisman'. Daar was ik voor vertrek al voor gewaarschuwd. De arts was een erg vriendelijke, maar ook erg voorzichtige man. Hij vond zijn medische kennis niet toereikend (ik geef toe, zo'n koortsoog is ook een wonderlijke creatuur) en nam contact op met een oogarts. Op advies van deze arts schreef hij mij een speciale oogzalf voor en ik moest donderdag maar weer terugkomen. Tot zover mijn eerste avontuur in de Duitse medische wereld.

Omdat ik nog tijd over had tussen mijn doktersbezoek en mijn eerste college, besloot ik nog even de UB in te duiken en aan een essay voor thuis te gaan werken. Daar kwam ik tot de conclusie dat ik een rectificatie moest plaatsen in mijn reismee.nl, want zo geweldig is de bibliotheek nu ook weer niet. Ik heb nog geen computer met Office kunnen vinden in de UB en bovendien mag je dagelijks maar maximaal 90 (!) minuten gebruik maken van het internet. Wat een onzin! Vandaar dat die Duitsers zo weinig collegegeld betalen. Alsof de UB per minuut betaald...

Mijn eerste college was ook een beleving op zich. Aangezien het aanmeldingssysteem bij mij niet werkte, was ik niet aangemeld en had ik dus ook geen recht op een plaatsje. In de hoop dat er maar weinig mensen geïnteresseerd waren in de locale geschiedenis van het nationaal-socialisme, heb ik mezelf maar gewoon een plaatsje toegekend. De collegezaal bevond zich in het geschiedenisgebouw, waar ik mijn tas niet mee naar boven mocht nemen. Het lokaal werd ook meteen gebruikt als onderdeel van de historische bibliotheek, met als gevolg dat er een enorm ruimtegebrek was en de meeste mensen na mij geen plek meer hadden. Na een kort babbeltje met de professor kwam ik tot de conclusie dat het college niet alleen vol was, maar dat er ook nog eens negen mensen op de wachtlijst stonden. Kortom: geen plek voor een Erasmusstudent. Dat was dus de eerste en de laatste keer bij dit college, maar wel een mooie gelegenheid om getuige te zijn van een typisch Duits ritueel: na elk college trommelen docent en studenten met hun vuisten op tafel om hun waardering te laten blijken. ‘Klop klop' betekent dus ‘Saaaaaai' en ‘Trommeldetrommeldetrommeldetrom' betekent ‘mega-interessant'. Bovendien is op de tafel trommelen ook weer eens een keer iets anders dan demonstratief je tas inpakken, als de docent de tijd weer eens heeft overschreden.

Woensdag zou mijn cursus ‘Lesen und Schreiben im Studium' beginnen, dus ik was mooi op tijd op het instituut, om tot de conclusie te komen dat het naar volgende week was verplaatst. Jammer, kon ik weer op weg naar mijn bushalte. Toen had ik de rest van mijn dag nog over om te bedenken wat ik de rest van de dag moest gaan doen. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik wel weer eens kon gaan sporten. Ze hebben hier ook een soort van ACLO, maar hier wordt het volledig betaald door de universiteit. Woensdagavond was er volleybal voor gevorderden en daar wilde ik mij wel aan wagen. De training was een ervaring op zich. De uitleg van de Duitse trainster was snel en enthousiast, maar vooral onbegrijpelijk met al die Duitse begrippen. Hoe moet ik nu weten dat ‘baggern' hetzelfde betekent als ‘passen' en dat ‘pritschen' niets anders is dan de ‘set-up'? Toen die onduidelijkheden uit de weg waren geruimd, kon ik prima meekomen en was het weer genieten als vanouds. Met een blauwe knie en spierpijn tot gevolg, maar toch.

Donderdag stond mijn tweede Duitse artsenavontuur op de planning. Ik vond zelf het herstel redelijk voorspoedig gaan, maar mijn huisarts dacht daar anders over en gaf mij ‘voor de zekerheid' een doorverwijzing naar de oogarts. Bij die laatste stond ik stipt 15.00 uur voor de deur, zonder afspraak maar met een doorverwijzing. Helaas betekent dat hier, in combinatie met het feit dat je niet zo goed Duits kunt, dat je nog langer moet wachten dan de allerlaatste die binnenkomt. Na anderhalf uur te hebben gewacht, mocht ik binnenkomen bij mevrouw de oogarts. Zij wist mij, na drie seconden een blik in mijn oog te hebben geworpen, te vertellen dat alles in orde was. Bedankt en tot ziens maar weer! Hopelijk is mijn huisarts nu in ieder geval gerustgesteld.

Vrijdag was een rustig dagje, maar de avond beloofde meer: twee feesten in mijn flat. In de Kellerassel (De Pissebed, onze Selwerdbar) was een semesterstartfeest met twee livebands en op de eerste verdieping was een 90's feest. Aangezien de opties gering waren (wakker liggen of feesten) koos ik er maar voor om de Kellerassel te gaan verkennen samen met Justyna, het Poolse meisje dat ook op de tweede verdieping woont. Al gauw bleek dat de gemiddelde flatbewoner van heavy metal en punk houdt en de organisatie al helemaal: in een gangetje van nog geen twee meter breed stond een hele punkband los te gaan. Live muziek betekent echter vaak ook harde muziek en omdat we rond een uurtje of 1.00 wel klaar waren met het getetter in elkaars oren, hebben we ons bed maar opgezocht. Slapen ging toen prima.

Voor het weekend staat wederom iets leuks op het programma: pap en mam komen langs. Ik verwacht ze vandaag rond een uurtje of 16.00 en ze blijven tot zondagavond of maandagmiddag. Ik ga dus maar even mijn kamer opruimen...

Tschüssi!

P.S. Foto's komen later, want ik vergeet mijn camera de hele tijd...